tag:blogger.com,1999:blog-19489998947164103572024-03-13T21:06:44.103+02:00ΚΥΡΑ ΔΑΣΚΑΛΑΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.comBlogger216125tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-65865259144235402502012-10-29T22:57:00.001+02:002012-10-29T22:57:20.302+02:00 ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">body {background-image:url("http://i84.photobucket.com/albums/k37/debscraft/BackGrounds/SWbllondeteddyBlogBG.jpg"); background-position: center; background-repeat: no-repeat; background-attachment: fixed; }</style><br />
<div id="tag" style="height: 45px; left: 0px; position: absolute; top: 30px; width: 150px; z-index: 50;">
<a href="http://bloggerblogbackgrounds.blogspot.com/" target="_blank"><img border="0" src="http://i84.photobucket.com/albums/k37/debscraft/blog/BgBlogLink.jpg" /></a>Καλησπέρα . Τι θα λέγατε να βρισκόμαστε και να φτιάχναμε πραγματάκια; Ένα φιλόξενο καφέ υπάρχει. Περιμένω συμμετοχές για να το κανονίσω.<br />
<br /></div>
</div>
ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-21226950302482219262012-10-28T00:09:00.001+03:002012-10-28T00:09:16.685+03:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">body {background-image:url("http://i84.photobucket.com/albums/k37/debscraft/BackGrounds/SWbllondeteddyBlogBG.jpg"); background-position: center; background-repeat: no-repeat; background-attachment: fixed; }</style><br />
<div id="tag" style="height: 45px; left: 0px; position: absolute; top: 30px; width: 150px; z-index: 50;">
<a href="http://bloggerblogbackgrounds.blogspot.com/" target="_blank"><img border="0" src="http://i84.photobucket.com/albums/k37/debscraft/blog/BgBlogLink.jpg" /></a><br />
<div style="text-align: left;">
Καλησπέρα. Με χάσατε ,αλλά δεν μπορώ να γράψω κανονικά, βγαίνει αυτό το μακρυνάρι και μπορώ να το φτιάξω. Ας μου πει κάποιος πως γίνεται. Εις αναμονή βοήθειας...</div>
</div>
</div>
ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-14336218070354888802012-10-03T22:07:00.001+03:002012-10-03T22:24:12.585+03:00ΒΡΑΒΕΙΑ ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Καλησπέρα. Τι έγινε πάλι άλλαξε η σύνθεση ανάρτησης; Αχ πάλι θα δυσκολευτώ να τα μάθω! Μπλοκάρω μερικές φορές όταν αναγκάζομαι να κάνω κάτι διαφορετικό από το σύνηθες. Της ηλικίας παιδί μου τι να πεις; Πάλι καλά που έχουμε πάει και σε κάποια σεμινάρια νέων τεχνολογιών [ σεμινάρια τρόπος του λέγειν!]. Λοιπόν πήρα και 2 βραβεία [ αυτά είναι] ένα από τη Μαμά Κουκουβάγια Βέρα κι ένα από τη mia mama sta xena.<br />
Κορίτσια σας ευχαριστώ και τις δύο. Τώρα πώς θα τα βάλω εκεί δίπλα θα το παλέψω.<br />
Πρέπει λοιπόν να γράψω 7 πράγματα για μένα<br />
1. Γεννήθηκα κοκκινομάλα μεγαλώνοντας έγινα καστανή και τώρα πια είμαι και πάλι στις αποχρώσεις του κόκκινου [ μερικές φορές χωρίς μεγάλη επιτυχία]<br />
2.Ήμουν αρκετά ψηλή για την εποχή μου [ 1,77 έλεγε η πρώτη ταυτότητα, στη δεύτερη σα να μάζεψα] κι αυτό με στενοχωρούσε κι αισθανόμουν άβολα στα 14 μου.<br />
3. Δε φοράω ποτέ τακούνια εκτός από γάμους, βαφτίσεις κλπ κι αυτό μετά από πολλή προσπάθεια και κόπο. Επίσης μου αρέσουν τα vintage φορέματα του 50, αλλά δε βρίσκω . Και να βρω θα μου πείτε οι τιμές είναι απαγορευτικές<br />
4. Είμαι παρορμητική και όταν κάτι μου αρέσει πέφτω με τα μούτρα. Ιδέες, κατασκευές , φίλοι[ εδώ πέφτω και κάτω από τις λάθος επιλογές που έχω κάνει κατά καιρούς, αλλά... σηκώνομαι]<br />
5. έχω πάντα πολλές ιδέες στο μυαλό μου, αλλά θέλω να τις υλοποιούν οι άλλοι, γι' αυτό και ψάχνω πάντα για ένα "δεξί χέρι" άντε και αριστερό<br />
6. Θυμώνω πολύ εύκολα και βγαίνω εκτός εαυτού. Το ίδιο εύκολα μου περνάει<br />
.
7. Μου αρέσει να προσφέρω στους γύρω μου την αίσθηση της ασφάλειας και το ίδιο θέλω να κάνουν κι οι άλλοι για μένα, πράγμα σπάνιο και δύσκολο.<br />
Λοιπόν μετά τη μίνι-εξομολόγηση πρέπει να δώσω κι εγώ το βραβείο σε άλλους 7. Μετά από ώριμη σκέψη αυτοί είναι:<br />
1. Στην Cουλα και στα cουlά της<br />
2. Στην Κατερίνα Handmade with love<br />
3. Στη Βέρα Owl Mammy<br />
4. Στο Στραβάδι<br />
5. Στο Γκρινιάρικο Μαρούλι<br />
6. Στη Μάγισσα Κίρκη και τα γουρούνια της<br />
7. Στον Ντελίριουμ Τρεμένς<br />
Οι κανόνες που πάντα ακολουθούν ένα blogo-award είναι:
1. Προσθέτουμε το βραβείο στο ιστολόγιο μας. (τσεκ!)
2. Ευχαριστούμε το πρόσωπο που μας το χάρισε. (τσεκ!)
3. Αναφέρουμε 7 πράγματα σχετικά με τον εαυτό μας. (Χμμ...)
4. Αναφέρουμε τους κανόνες. (just ..τσεκ!)
5. Χαρίζουμε το βραβείο σε ακόμα επτά ιστολόγια της επιλογής μας. (Δύσκολο & εύκολο μαζί!)
6. Ενημερώνουμε τα ιστολόγια με ένα σχόλιο για να μπορέσουν να το παραλάβουν.
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-4uTARSXVAV4/UGyPyKnZ6JI/AAAAAAAABCc/5RQ5lOjp3o0/s1600/award.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="http://4.bp.blogspot.com/-4uTARSXVAV4/UGyPyKnZ6JI/AAAAAAAABCc/5RQ5lOjp3o0/s320/award.png" width="200" /></a></div>
Άντε τώρα να τους κοινοποιήσω . Α δυσκόλεψαν τα πράγματα και δε βρίσκω και τα ιστολόγια που παρακολουθώ. Φέρτε πίσω τον παλιό blogger<br />
.
Φιλιά
</div>
ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-72142435082605862362012-09-15T00:04:00.003+03:002012-09-15T01:08:44.585+03:00ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΑ<a href="http://4.bp.blogspot.com/-JAS4ohFNQhk/UFOq4zxrohI/AAAAAAAABCE/gPOaJquM_Kw/s1600/997125792195335786zZf9KQuc.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 224px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-JAS4ohFNQhk/UFOq4zxrohI/AAAAAAAABCE/gPOaJquM_Kw/s320/997125792195335786zZf9KQuc.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5788157839049204242" /></a><br /><iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/3G1PFLuTrgM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />Καλησπέρα. Τι μ' έχει πιάσει δεν μπορώ να καταλάβω. Μετά το μεσημεριανό φαγητό , πέφτω , κοιμάμαι και ... ξεραίνομαι. Δεν ακούω , δε βλέπω, δε μιλάω μέχρι τις 7 που αρχίζει και πέφτει ο ήλιος. Μετά αφού ξυπνήσω και πιω μια γερή δόση καφέ δε λέει να κλείσει το ματάκι μου . Σε κάτι έχω μεταλλαχτεί σίγουρα κι επειδή τρώω σκόρδο, αποκλείεται να'μαι βαμπίρ, άρα είμαι κάτι σε κουκουβάγια. Τι σίριαλ αστυνομικό έχω δει δεν περιγράφεται!<br />Μεταξύ μας ψιλοκατάθλιψη έχω πάθει, αλλά το αποσιωπώ. Άλλωστε δεν είμαι οπαδός των χημικών συσκευασμάτων, άντε καμιά μπίρα που φέρνει ύπνο και κάνει καλό κι όλας. Μην ξεχνάτε ότι οι Αιγύπτιοι έδιναν στους εργάτες των πυραμίδων μπίρα για να δυναμώσουν. Το πώς βγήκαν κανονικά σώματα οι πυραμίδες με τόση μπίρα απορώ!<br />Λοιπόν όλο αυτό είναι εισαγωγή για να μιλήσουμε για τις κουκουβάγιες. Παρεξηγημένα πτηνά είναι αλήθεια. Το επιστημονικό και αρχαίο όνομα είναι γλαυξ. Το ουσιαστικό παράγεται από το ρήμα γλαύσσω που σημαίνει λάμπω. Δηλαδή η κουκουβάγια είχε το χαϊδευτικό λαμπερή. Έλαμπε λέει το βλέμμα της, γι' αυτό και η θεά Αθηνά που ήταν γενικά ξύπνια τη διάλεξε σαν το σήμα κατατεθέν της. Αυτό το μάτι το σπινθηροβόλο όμως έχει βολβό που δεν μπορεί να μετακινηθεί, αλλά κανένα πρόβλημα , η κουκουβάγια μπορεί να μετακινήσει ολόκληρο το κεφάλι κι έτσι έχει πανοραμική θέα.<br />Έχει επίσης και πολύ κοφτερά νύχια. Φιλέτο σου λέει το κάνει το ποντίκι ή τη σαύρα. Βέβαια ότι τρώει το τρώει ολόκληρο και μετά ότι δεν μπορεί να χωνέψει το κάνει στο στομάχι της μπαλίτσες και το φτύνει κανονικά. <br />Οι Ινδιάνοι λένε ότι όταν ο Δημιουργός έφτιαχνε τα ζώα αποφάσισε να τα ρωτήσει τα χαρακτηριστικά που ήθελε το καθένα. Η κουκουβάγια περίμενε σ' ένα κλαδί να της δώσει μορφή και παρατηρούσε τη δημιουργία των άλλων πλασμάτων. " Θέλω μακρύ λαιμό σαν του κύκνου,λοφίο σαν του ερωδιού, φτερά σαν του τσαλαπετεινού' , σκεφτόταν. Ο Δημιουργός την παρατήρησε την ώρα που δημιουργούσε τα μακριά πίσω πόδια ενός κουνελιού. "Γύρνα από την άλλη μεριά " της είπε "απαγορεύεται να βλέπεις"<br />Η κουκουβάγια όμως δεν υπάκουσε κι αφού της τόπε κάμποσες φορές , τη βούτηξε από το λαιμό και τον έβαλε μέσα στο σώμα της, την ταρακούνησε τόσο που τρόμαξε και μεγάλωσαν τα μάτια της , της τράβηξε τ' αυτιά τόσο που εξέχουν από το κεφάλι της και της άλειψε τα φτερά με λάσπη τόσο που έγιναν γκρι. Αυτό ήταν η τιμωρία για την ανυπακοή της. Όσο για το κουνέλι, τρόμαξε τόσο με την τιμωρία της κουκουβάγιας που ξέφυγε από τα χέρια του έχοντας μόνο τα πίσω πόδια του μεγάλα και μ' ένα μόνιμο φόβο που το κάνει να τρέμει στον παραμικρό θόρυβο.<br />Λέτε να'γινε έτσι; <br />Σας φιλώ<br />Καληνύχτα <br />υγ παραθέτω μόμπιλε με κουκουβάγιες [ το μαρούλι έχει απορίες ]ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-1395884139130203522012-09-12T01:15:00.002+03:002012-09-12T01:45:41.517+03:00ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ<a href="http://3.bp.blogspot.com/-az8oy4Nbgkg/UE--5D5JNfI/AAAAAAAABBs/Vw5O-pKcABo/s1600/School_Clip_Art_162.gif"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 272px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-az8oy4Nbgkg/UE--5D5JNfI/AAAAAAAABBs/Vw5O-pKcABo/s320/School_Clip_Art_162.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5787053933701182962" /></a><br /><br />Καλή σχολική χρονιά σε όλους.Ανοίξαμε και σας περιμένουμε. Σήμερα είδα στα μάτια των γονιών ένα αλάφρωμα. Κι εγώ ένιωσα ανάλαφρη με την επιλογή μου να ξαναπάρω την περσινή μου τάξη. Δικαιώθηκα γιατί δεν έχω να δώσω εξετάσεις σε κανέναν , θα είμαι αυτά κι εγώ κι αν καταφέρω να τους προσφέρω κάτι διαφορετικό θα γευτούμε τη χαρά της επιτυχίας μαζί. Αν πάλι δεν το πετύχουμε τουλάχιστον θάχουμε προσπαθήσει, γιατί εκεί είναι η ουσία .<br />Αποστασιοποιούμαι σταδιακά από ανθρώπους και καταστάσεις που με στενοχωρούν και με αγχώνουν και καταλαβαίνω ότι η αξία και η προσοχή πρέπει να δίνεται μόνο σε όσους την αξίζουν πραγματικά κι όχι αφειδώς και χωρίς κανόνες. Την εκτίμηση δεν την κερδίζεις έτσι,παλιό και δοκιμασμένο. <br />Ευτυχώς ξανάρχισα να βολτάρω και να ψάχνω ευκαιριούλες, άσχετα αν δεν τις αγοράζω. Μόνο που σήμερα ανεβαίνοντας τη σκάλα του μετρό στην Κοραή κουτρουβαλιάστηκα. Να'ναι της ηλικίας; Μπα δε νομίζω. Ξαπλώθηκα λοιπόν στα σκαλιά κι έτρεχαν να με μαζεύουνε. Εντάξει εγώ κυρία. Δε χτύπησα λέω , αλλά μετά από δέκα βήματα το γόνατο ήταν τούμπανο και δεν μπορώ να το λυγίσω. όχι τίποτα άλλο, αλλά αύριο έχω δουλειές στην τάξη,παίρνω την προίκα μου από τη μια αίθουσα και την πάω στην άλλη. Σάντζαλα , μάντζαλα ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ... Το φουρνάκι μου που ψήνουμε πηλό, την πολυθρόνα με τα ροδάκια που έφερα από το σπίτι μου [ έχουμε κι ένα πρεστίζ], χαρτόνια, τα μόμπιλέ μου, χρώματα πινέλα ατλακόλ , υφάσματα, τους μελωδούς για να γίνεται εύηχος ο αέρας.<br />Σήμερα πήρα και αυτοκόλλητο βιτρώ να βάλω στο παράθυρο γιατί η αίθουσά μου φέτος θα'χει ήλιο από τις 8:30 και θα γίνουμε ψητοί με πατατούλες...<br />Ας έχουμε μια καλή χρονιά με λιγότερα προβλήματα και κυρίως με υγεία, όλα τ' άλλα τα παλεύουμε<br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-18006643225696052282012-09-04T22:20:00.003+03:002012-09-04T22:55:23.431+03:00ΕΧΩ ΜΑΘΗΤΗ ΧΡΥΣΟ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗ<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9Ke1gxb2za4/UEZchyJ4_vI/AAAAAAAABBY/kCoXtvc-aW0/s1600/Polychronidis.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 313px; height: 172px;" src="http://4.bp.blogspot.com/-9Ke1gxb2za4/UEZchyJ4_vI/AAAAAAAABBY/kCoXtvc-aW0/s320/Polychronidis.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5784412506872676082" /></a><br /><br />Καλησπέρα. Όχι δεν τρελάθηκα κι άρχισα τις καταιγιστικές αναρτήσεις, αλλά δεν μπορώ να μην το δημοσιεύσω αυτό. Σήμερα έγινε χρυσός παραολυμπιονίκης στο bocia , για μένα χωρίς το "παρά" ένας μαθητής μου, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης. Είναι από εκείνη την αγαπημένη τάξη, νομίζω πως το έχω αναφέρει ξανά , που είχα τη χαρά να έχω για 5 ολόκληρα χρόνια, από τη δευτέρα ως την έκτη. Ήταν μια τάξη πολύβουη και πολυπληθής , φθάσαμε το μαγικό αριθμό 31 κάποια στιγμή, μια τάξη με χιούμορ που κάναμε μάθημα και τσακωνόμαστε και παίζαμε θέατρο και χορεύαμε,που πηγαίναμε στο ΑΤΤΙΚΟΝ για να δούμε τις πρώτες παραστάσεις του LION KING 1 και της ΠΟΚΑΧΟΝΤΑΣ μόνοι μας, χωρίς γονείς κι επιτηρήσεις και γυρνάγαμε σπίτι με το λεωφορείο, που τρώγαμε σουβλάκια στα σκαλιά του σχολείου και κάναμε διπλή βάρδια γιατί ο χρόνος για πρόβες δε μας έφτανε. Μια τάξη που πιστεύω με εμπιστευόταν και την εμπιστευόμουν κι εγώ. Λοιπόν από αυτή την τάξη ήταν ο Γρηγόρης που είχε έρθει από τη Γεωργία με μπαμπά μουσικό και μαμά μουσικό και καθηγήτρια Ρωσικών. Μια μαμά που πάλεψε και που γελούσε παρά τις αμέτρητες δυσκολίες και που ερχόταν σε κάθε διάλειμμα να του κρατάει παρέα κι έπαιζε με τα υπόλοιπα παιδιά στις πρώτες τάξεις. Μετά απόκτησε φίλους που αυτοί του κράταγαν παρέα και που τον συνόδευαν καθημερινά από το σπίτι στο σχολείο και χαζολογούσαν στο δρόμο όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του κι ας μην περπατούσε. Γιατί το σημαντικό , πιστεύω , ήταν πώς για μένα και για τους μαθητές μου δεν ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, άλλωστε εμείς είχαμε την ανάγκη του να μας μεταφράζει όταν στα τέλη του δημοτικού είχε πάρει το LOWER, ήταν ένα παιδί με παραπάνω χαρίσματα που μου'γραφε περίεργες εκθέσεις κι όταν έκανε φασαρία , γιατί έκανε, τον απειλούσα ότι θα τον πετάξω έξω.<br />Πώς λοιπόν να μην είμαστε περήφανοι για όλα αυτά;<br />Συγχαρητήρια κι από μένα που μπορώ τώρα πια να πω" είχα μαθητή χρυσό Ολυμπιονίκη" . Ε, δεν είναι και λίγο αυτό ε;<br />Σας φιλώΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-87699598388101048412012-09-04T15:16:00.001+03:002012-09-04T15:26:28.893+03:00ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/TbGUrNtoRC4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />Καλά να είμαι και γκρι γατί δε νομίζω, κάτι σε πορτοκαλί μου κάνω, αλλά και πάλι στην απέξω θα μουν. Δε βαριέσαι κι απέξω καλά είναι τουλάχιστον δε χρειάζεσαι να απολογείσαι και να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν.<br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-36482385678820267202012-09-01T22:59:00.003+03:002012-09-01T23:38:40.868+03:00ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/fZP--HIiYsg" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />Καλησπέρα από την Αθήνα . Οι διακοπές[ λέμε τώρα] τελειώσανε και άντε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το φθινόπωρο που έρχεται. Από τη Δευτέρα έχουμε και σχολείο. Αυτό το είχα ξεχάσει τελείως , λοιπόν. Φέτος λέω ν' αρχίσω με καυγά, έτσι για το καλό για να σφίξουνε και κάποιες πλαδαρές καταστάσεις... Νομίζω ότι έχω αφήσει μεγάλα περιθώρια για να με αμφισβητούν , κάτι που όσο αφορά τη δουλειά μου δε το διαπραγματεύομαι καθόλου.<br />Δε με νοιάζει ούτε η αξιολόγηση, ούτε οι θέσεις , ούτε τα αξιώματα. Αν ήθελα θα χαράμιζα προσωπικό χρόνο και δυνάμεις για να τα αποκτήσω, όμως όταν δουλεύεις 30 χρόνια στην τάξη και όταν λέμε δουλεύεις το εννοούμε δεν θα αφήσω κανένα και καμία να το αμφισβητήσει.<br />Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους μαζί στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα...<br />Σκεπτόμενη λογικά αποφάσισα να ξαναπάρω την τάξη μου, μια τάξη με μειωμένες δυνατότητες, αλλά μια τάξη που μπορώ να πειραματιστώ με νέες μεθόδους και να δω τη βελτίωση που περιμένω , μπορεί και όχι , αλλά ας είμαστε καλά και θα το επιχειρήσω.<br />Η κατάσταση του άντρα μου είναι περίπου ίδια με σκαμπανεβάσματα και πολλή γκρίνια.<br />Τελικά η γκρίνια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, αλλά και των αρρώστων με το δίκιο τους βέβαια, αλλά και οι άλλοι έχουν νεύρα και αντοχές.<br />Έχω είμαι σε μια κατάσταση νιρβάνα, δεν με επηρεάζει τίποτα, ενεργώ μηχανικά και είμαι αυτό που λένε " έπαψα να αντιστέκομαι".<br />Στην τηλεόραση ακούω τη Σεράχ, σκέφτομαι την περίοδο 80-85. Αχ εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζιά στη Νεάπολη και στα Εξάρχεια . Μποχώρι και Ταξίμι και Κάβουρας κι ένα άλλο ψηλά στην Ιπποκράτους που τραγουδούσε ο Ξηντάρης και δε θυμάμαι πώς το λέγανε. Μετά να περπατάς τη Ζωοδόχου Πηγής και να βλέπεις την κατηφοριά της Καλλιδρομίου και να θέλεις να'χεις πατίνι για να την κατέβεις. Ποιος φοβόταν να περπατήσει τότε στα Εξάρχεια και στην Ομόνοια; Θυμάμαι να παίζουμε παντομίμα στην Κάνιγγος κατά τις 4 το πρωί και να ψάχνουμε για ανοιχτό περίπτερο για τσιγάρα . <br />Σήμερα οι μετακινήσεις είναι λαϊκή, σούπερ μάρκετ άντε και στο τσακίρ κέφι ένας ΧΟΝΤΟΣ πάντα πρωινές ώρες γιατί το βράδυ βαραίνουμε...<br />Καλά το χειμώνα , μου φαίνεται , θα κόψουμε κι αυτές τις μετακινήσεις και θα βγάλω στο μπαλκόνι τη ζαρτινιέρα για καλλιέργεια λαχανικών.<br />Τι είπαμε "τα μέτρα πονάνε , αλλά είναι αναγκαία"; Καλά κρασιά κι ας προσέχαμε...<br />Σας φιλώ και ναμαστε καλάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-9354156546298853042012-08-21T01:17:00.003+03:002012-08-21T02:07:19.385+03:00ΜΕΓΑΛΩΝΩΚαλησπέρα από την Καλαμάτα, που βρίσκομαι μια βδομαδούλα τώρα. Ξεκουβάλησα για λίγο μπας κι αλλάξει κάτι, αλλά μπα. Χθες είχα γενέθλια για μια ακόμα φορά [ όσες περισσότερες μαζεύεις λέει κάποιος είναι κέρδος και αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης]. Είναι από τα πιο σιωπηλά μου γενέθλια, να φανταστείτε δεν μπήκα στον κόπο να πάρω ούτε γλυκά, δεν είχα καμιά διάθεση να μου ευχηθούν ... Τι να μου ευχηθούν δηλαδή; Να ζήσω πολλά χρόνια; όπως ζω τώρα ; Ευχαριστώ , αλλά δε θέλω. <br />Τσ τσ έπιασα τα πεσιμιστικά μου θα μου πείτε και ότι η ζωή έχει πάντα ενδιαφέρον και ότι η τύχη γυρίζει,αλλά σ' εμένα αργεί πολύ η στροφή! [ μεταξύ μας δεν ελπίζω πια ]<br />Άντε τώρα να βάλεις σε τάξη το μυαλό σου , τις σκέψεις και τις επιθυμίες σου, όταν έχεις διαρκή φόβο και ανασφάλεια , όχι για το μακρινό μέλλον, αλλά για το άμεσο.<br />Αρκετά μ'όλα αυτά, ας ξεφύγω όπως πάντα κι ας σκεφτώ ευτυχισμένα χρόνια και παλιότερα χαρούμενα γενέθλια στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. στην Αθήνα με φεγγάρια αυγουστιάτικα , κρασιά , μεθυσμένες υποσχέσεις κι εμένα να κερνάω τους φίλους μου και να μαθαίνω στην παραλία του Αϊ Γιάννη τους αστερισμούς.<br />Καλοκαίρι του 80 ήτανε νομίζω είχα ανεβεί για πρώτη φορά σε μεγάλου κυβισμού μηχανή, φοβόμουν στις στροφές του Πηλίου κι έκλεινα τα μάτια , έκαψα το πόδι μου στην εξάτμιση , κοιμήθηκα για πρώτη φορά σε σκηνή και σιχάθηκα το τσίπουρο μια για πάντα. Το δώρο μου ήταν ο Χουάν ένα πομεράνιαν που το κατεβασα στην Αθήνα με το λεωφορείο κι η μάνα κόντεψε να πάθει έμφραγμα.<br />Φιλενάδα ευχαριστώ που με σκέφτεσαι και το ενδιαφέρον σου δε με κουράζει, απλά θαρθω να σε βρω όταν πάψω να με οικτίρω .<br />Καληνύχτα<br />ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-38902905309341452342012-08-08T22:31:00.003+03:002012-08-09T01:02:41.501+03:00ΣΤΟ ΣΠΙΤΙΚαλησπέρα από το σπίτι πια. Επιτέλους σπίτι μου παιδιά. Μετά από μια βδομαδούλα γεμάτη στο Υγεία με εντατικές και νυχτερινές παραμονές, κάναμε φασαρία και μας βγάλανε. Νομίζω ότι αν δεν κάναμε φασαρία δε θα μας βγάζανε...Δε θέλω να υποθέσω κάτι, αλλά τα ιδιωτικά θεραπευτήρια μπορεί να έχουν καλούς γιατρούς και άμεση εξυπηρέτηση, αλλά δεν παύουν να είναι επιχειρήσεις που πρέπει να έχουν και κέρδος. Δε θέλω να πω κάτι άλλο, το σταματάω εδώ. <br />Αυτή λοιπόν η παραμονή στο νοσοκομείο κάτι μου άλλαξε μέσα έξω μου δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά κάτι άλλαξε.Τα βράδια που έβγαινα έξω για να καπνίσω κι ο τόπος έβραζε κι εγώ ήμουν τόσο μπαϊλντισμένη που ήθελα σε κάποιον να μιλήσω λίγο , τους μόνους που έβρισκα ήταν οι φύλακες και κάποιοι νυσταγμένοι ταξιτζήδες. Ε, σ' αυτούς δε μίλαγα, τι να πω; Έκανα κάποιες κρούσεις σε γνωστούς και φίλους και διαπίστωσα μια συγκρατημένη ευγένική αδιαφορία . Δε θα το ξανακάνω , το υπόσχομαι. Όμως αυτή τη φορά, δε με πείραξε, δε με στενοχώρησε καμιά συμπεριφορά κι άρχισα να αναρωτιέμαι. Βρε μπας και αναισθητοποιούμαι; Καλό είναι αυτό τώρα;<br />"Καλό,καλό" συμπέρανα. Τι συναισθηματικά δεσίματα και εξαρτήσεις και βλακείες;<br />"Καλό , καλό" επέμεινα. Τι να το κάνεις το ενδιαφέρον όταν είναι από συμφέρον; <br />Στην αυλή του νοσοκομείου ήταν μια κυρία γύρω στα 40 με τον ορό της και τη Φιλιππινέζα της που της έσπρωχνε τα ροδάκια. Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα εκεί. Μάλλον η βοηθός βαριόταν και καναδυό μέρες είχε φέρει άλλες δυο να της κάνουν παρέα. Εκείνη είχε παρέα, η κυρία την πλήρωνε την παρέα. <br />Πάντως το καλό της υπόθεσης είναι ότι στη ζέστη την έβγαλα στο νοσοκομείο με τον κλιματισμό , τα παγωμένα νεράκια και το τσουχτερό στις τιμές FLOCAFE. Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει ότι ο γαλλικός που πίνω αν τον πάρω σε χάρτινο ποτηράκι κάνει 1,60 ενώ αν τον φέρουν σε φλιτζάνι στο ίδιο μέρος κάνει 4,10. Υπάρχει μια μικρή ανεπαίσθητη διαφορά...<br />Κατά τα άλλα φτιάχνω θήκες γυαλιών από φελτ , ε να περάσει κι η ρημαδοώρα στην πολυθρόνα του νοσοκομείου. Δεν έχω και μηχανή να τις φωτογραφίσω, την καινούρια την πήρε η ανιψιά μου.<br />Καλά να περνάτε ακόμα κι αν δεν πάτε κάπου διακοπές<br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-38150594515158701092012-08-01T22:22:00.004+03:002012-08-02T00:18:37.114+03:00ΑΣ ΠΟΥΜΕ... ΠΩΣ ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑΚαλό μήνα. Δε θέλω να γίνομαι μελό, αλλά αυτός ο μήνας δεν μπήκε και πολύ καλά για μένα. Πρωτομηνιά στη Μ.Ε.Θ του Υγεία. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μου! Για κολικό νεφρού πήγαμε στην Εντατική καταλήξαμε! Δεν μπορεί να μου συμβαίνουν αυτά αυγουστιάτικα, τώρα που όλοι λείπουν από την Αθήνα. Αν και παραμένω ψύχραιμη επιφανειακά, δεν μπορώ να πω ότι δεν σοκάρομαι. Σοκάρομαι κι έχω την ανάγκη να πω άλλα πράγματα , να βγω βόλτα, να πιω καφέ να απεμπλακώ. Όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, κανένας δε σκέφτεται τι μπορεί να περνάω, τι κάνω βρε αδερφέ. <br />Σκέφτομαι μήπως το προκάλεσα κι εγώ αυτό, μπορεί να'χουν δίκιο, όταν κλείνεις πόρτες, κανείς δε θα μπει στον κόπο να ξαναχτυπήσει. Άλλωστε είναι κάτι που δε συμμετέχει και που δεν τον αφορά άμεσα. Σωστό! <br />Τον τελευταίο καιρό πολλές φορές τσακώθηκα, αγανάκτησα και θύμωσα με την κατάσταση που περνούσα στο σπίτι και μου στερούσε όλο τον προσωπικό μου χρόνο, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα. Τώρα νιώθω τύψεις για τις εξάρσεις μου που μπορεί να ήταν και δικαιολογημένες, αλλά κακά τα ψέματα την ταλαιπωρία και τον πόνο του άλλου τον ζεις, αλλά δεν τον αισθάνεσαι πάνω σου. Δεν ξέρω τι θα έκανα και πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν εγώ η άρρωστη. Μπορεί και να έφευγα ή μπορεί να ταλαιπωρούσα υπερδιπλάσια τους γύρω μου.<br />Τώρα το μυαλό μου κάνει διάφορες σκέψεις. Θα αντέξω ; Δε θ' αντέξω; Κι αν συμβεί κάτι χειρότερο; Προετοιμάζω τον εαυτό μου να το σκεφτεί λογικά, αλλά όταν ακούς τους γιατρούς να σου μιλάνε για εντατική κάτι πεταρίζει στο στήθος μου και ψιλοιδρώνω. Κατεβαίνω να πιω καφέ και βλέπω ανθρώπους να γελάνε και αυτό μου λείπει. Πάνε πολλοί μήνες που δε γελάω πια. <br />Αυτό μου λείπει στην παρούσα φάση να γελάω και να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς να πετάγομαι στον ύπνο μου, να μη βλέπω δυσοίωνα όνειρα και να σχεδιάζω το μέλλον. Ποιο μέλλον εδώ μιλάμε για ένα επώδυνο παρόν.<br />Σας ψυχοπλάκωσα; Σε άλλη ανάρτηση ελπίζω να'μαι πιο light, αλλά αυτά μου συμβαίνουν ψέματα δε λέω και γράμματα γνωρίζω.<br />Σας φιλώ<br />ΥΓ 1 Απόψε έχει πανσέληνο ε; <br />ΥΓ 2 Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη , τώρα γίνεται; Μου λείπουν κάτι κομματάκια felt και μόνο εκεί θα τα βρω. <br />ΥΓ 3 Έχω σαλτάρει τελείως ,συγγνώμηΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-46047787053789877762012-07-29T14:44:00.001+03:002012-07-29T14:55:55.579+03:00Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ<iframe width="420" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/u1xXS3lTjOo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />Αυτό το τραγούδι το'ψαχνα χρόνια , μάλλον με λάθος τίτλο και ξαφνικά το βρήκα. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που τραγουδούσα κι εγώ [ ναι, ναι ] στη χορωδία των φοιτητών του Μ. Θεοδωράκη με μαέστρο τον Καρακατσάνη. Θυμάμαι μια συναυλία στο Καραίσκάκη, νομίζω ήταν το 1980 να τρέχω στον ηλεκτρικό τελευταία στιγμή [ γιατί πάντα αργώ] και τη Φαραντούρη με τον Πανδή σ' ένα κατάμεστο γήπεδο¨.Ενθουσιασμός βρε παιδί μου κι ο κόσμος που περίμενε καλύτερες μέρες... Ας γελάσω ! Πόσο επίπλαστες ήταν αυτές οι καλύτερες μέρες! Πόσο βαθιά νυχτωμένοι ήμαστε εμείς! <br />Καλό μεσημέρι και όπως λέει και ο Μπρεχτ " Άνεμοι πάρτε μας μακριά σ' ορίζοντες αστραφτερούς, σβήστε και κάφτε τους θεούς, μας φτάνει εμάς η θάλασσα"ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-20390838003775743972012-07-26T11:58:00.003+03:002012-07-29T00:05:11.363+03:00ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ...ΝΟΥΚαλημέρα. Έχει αρχίσει να κάνει πάλι ζέστη μου φαίνεται και δεν την παλεύουμε καθόλου. Μέσα σ' όλα μου χάλασε και το κινητό και όταν παθαίνουν κάτι οι συσκευές με πιάνει ένα άγχος γιατί δεν μπορώ να τις φτιάξω. Τέλος πάντων πήγα και πήρα άλλο. Μα γιατί όλα τα κινητά να είναι αφής; Αυτά δεν τα μπορώ καθόλου και δεν ξέρω και να τα χρησιμοποιώ. Τώρα βρίσκομαι στην εκμάθηση και όλα και κάποια τηλέφωνα πατάω κατά λάθος, ελπίζω να μην πάρω λάθος ανθρώπους σε λάθος στιγμή! <br />Καλοκαίρι λοιπόν κι εγώ δε ζω,απλά επιζώ! Νιώθω ανθεκτική σαν κατσαρίδα. Δεν παν να με φλιτάρουν , εγώ αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι στη ζέστη και τις καθημερινές δυσκολίες που είναι ένα βουνό. Μαγειρεύω, πλένω πιάτα, σιδερώνω, μοιράζω φάρμακα, βγαίνω για τα καθημερινά ψώνια και γυρίζω τρέχοντας στο σπίτι. Πού είναι οι καλες εποχές που έπινα καφέ,πήγαινα σινεμά κι έβγαινα τα βράδια! Δεν είμαι κλαψιάρα , αλλά ώρες ώρες με πιάνει το παράπονο και μου' ρχεται να κλάψω, αλλά ... βαστιέμαι. Η επωδός μου είναι" είναι να μη σου τύχει". Και μένα μου τυχε! Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.<br />Δεν έπαιζα ποτέ ομαδικά παιχνίδια, δεν ξέρω γιατί , μάλλον ήμουν μονόχνωτη ή κομπλεξική που δεν της άρεσε να χάνει. Έτσι δεν έμαθα να μοιράζομαι, τα ήθελα όλα για τον εαυτό μου , τα καλά βεβαίως γιατί τα άσχημα τα απωθούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι ανα με ρωτήσει κάποιος δεν τα θυμάμαι.<br />Φέτος που ξεκρεμάστηκα από το βάθρο μου ποικιλοτρόπως , αναθεώρησα [ κάποτε θα με έλεγα οπορτουνίστρια] , αλλά κατόπιν εορτής. Τι να το κάνεις τώρα; Να αρχίσω να γίνομαι ομαδική; Δύσκολο... ΝΑ ΖΗΤΆΩ ΣΥΓΓΝΏΜΗ; Επωδυνο... Μπερδεύτηκα<br />Έχω ένα σχέδιο στο μυαλό μου για την επόμενη χρονιά, θέλω να αποδείξω σε μένα πρώτα και μετά στους άλλους ότι δεν ξόφλησα είμαι εδώ και επιμένω, βελτιώνομαι και διεκδικώ. Σαν σύζυγος, σαν μάνα, σα δασκάλα, σαν φίλη. θα με αφήσουν οι συγκυρίες; Δεν ξέρω . Μόνο ελπίζω.ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-48995775480662951432012-07-03T23:39:00.002+03:002012-07-07T02:20:12.071+03:00ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙΚαλησπέρα από την Αθήνα που περιμένει τον καύσωνα.Καλό μήνα που δεν τα είπαμε. Ιούλιος ο πρώτος μήνας των διακοπων για κάποιους προνομιούχους στους οποίους δεν ανήκω. Κάποτε τέτοια εποχή έριχνα χαρτάκια σε ποιο νησί θα πάμε και τσακωνόμουν για τις ημερομηνίες. Φέτος ούτε που το σκέφτομαι. Δεν έχω καθόλου διάθεση να πάω οπουδήποτε και νιώθω παρα πολύ κουρασμένη για να μετακινηθώ ακόμα και εντός νομού. Μεγαλώνω ; Μπα! Δε νομίζω. Τις ίδιες βλακείες εξακολουθώ να κάνω και θα τις κάνω μέχρι τελευταίας ικμάδας ... Βοήθησα σε μια βάφτιση , πήγα να βρω τους ρυθμούς μου και τους ξαναέχασα, θύμωσα με κάποιους που νομίζουν ότι η ηλικία και οι υποχρεώσεις συμβαδίζουν με την ικανότητα κλπ κλπ<br />Μα για πέστε μου σας παρακαλώ; Χάνεται ποτέ η τρέλα που τη λέμε δημιουργικότητα, μπορούν οι δυσκολίες της ζωής να σου στερήσουν τα 30 χρόνια πείρας στη διδασκαλία που κουβαλάς; Κι όμως όταν σε αμφισβητούν κάποιοι και μάλιστα συνάδελφοι, σου'ρχεται να ξεχάσεις τους καλούς τρόπους και να τους ρίξεις μια μπουνιά να αποκτήσουν αυτό το ωραιότατο μωβ - κίτρινο γύρω από το μάτι και να ψάχνουν για μολυβόνερο. <br />Με τσαντίζει όμως όταν οι άλλοι σε κατατάσσουν στους προβληματικούς. Αυτούς που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην άριστη λειτουργία του σχολείου ,γιατί έχουν τα προσωπικά τους τρεξίματα και ... ίσως μπορεί να χρειαστούν άδεια.<br />Φέτος δεν ξέρω πόσες φορές έτρεχα στα νοσοκομεία με νοσηλείες , εντατικές , αγωνίες και προσπάθησα να μην πάρω καθόλου άδεια [ εκτός από κάποιες ώρες] για να μην δημιουργήσω προβλήματα στο σχολείο. Ποιο ήταν το συμπέρασμα ; Δεν μπορώ να προσφέρω όσο πρέπει για να πάρω μια τάξη που θα ήθελα, γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να λείψω.<br />Κάποιος με δουλεύει ή μάλλον έχω αφήσει τα περιθώρια να με δουλεύει.<br />Τι να πω; Φέτος ήρθανε τα πάνω κάτω. Ανθρώπους που τους υπολόγιζα για φίλους κι αδελφούς τους είδα να χάνονται στις πρώτες δυσκολίες και να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους ότι δε με εγκατέλειψαν. Είδα συναδέλφους να μη ρωτούν καν πώς περνάω και αν είμαι εγώ καλά , αλλά να τους ενδιαφέρει μόνο αν θα λείψω ή όχι . Είδα τους συγγενείς πέρα από τις τυπικές επισκέψεις να απομακρύνονται διακριτικά μήπως και τους ζητήσω καμιά βοήθεια και δε μιλάμε για οικονομική που θα μπορούσε να το δικαιολογήσει.<br />Απορώ ακόμα πώς την παλεύω. Μάλλον είμαι πολύ ανθεκτική. Αν ήμουν φυτό θάμουν μάλλον φραγκοσυκιά [ χε χε χε] <br />Ονειρεύομαι τη θάλασσα μια και δε θα τη δω από κοντά και μαζί μ' αυτή ένα τσούρμο πειρατές που θα μπουν στο καράβι και θ' αρμενίσουν χωρίς προορισμό , όχι για το πλιατσικο αλλά για το ταξίδι<br />Σας φιλώΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-9827080273654949442012-06-18T15:44:00.002+03:002012-06-18T16:13:53.026+03:00ΓΥΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ<a href="http://2.bp.blogspot.com/-y7d9gTSeihw/T98pcTP7eTI/AAAAAAAABA4/OlGk0DiTtKU/s1600/confided.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-y7d9gTSeihw/T98pcTP7eTI/AAAAAAAABA4/OlGk0DiTtKU/s320/confided.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5755364414982945074" /></a><br />Καλό μεσημέρι πουλάκια μου. Πέρασαν λοιπόν κι οι εκλογές Νο 2, αφήνοντας την ίδια γλυπόκριπη γεύση στο στόμα. Γλυκιά γιατί όλοι νόμιζαν ότι κάτι πάει ν' αλλάξει, πικρή γιατί τελικά την τελευταία στιγμή κιοτέψαμε. Θα μου πείτε δεν το περίμενες; Και βέβαια το περίμενα, τόσα χρόνια ραγιαδισμού και τρομοκρατίας μπορούν να σβηστούν από τη μια στιγμή στην άλλη; Πολλοί δυστυχώς βάζουν πάνω από το κοινό συμφέρον το φόβο για το προσωπικό τους αύριο: το σπίτι που θα τους το έπαιρναν , το μισθό και τη σύνταξη που δε θα την έπαιρναν, τα φάρμακα που δε θα υπήρχαν στο φαρμακείο, τους Ευρωπαίους που θα μας έκαναν πέρα... Λες και τώρα αυτά τα εξασφάλισαν...<br />Τόσες εκλογές έχω δει μέχρι τώρα, τόσο μουγκές εκλογές πρώτη φορά βλέπω! Άλλωστε τι να πανηγυρίσει κανείς; Α! ναι τη δημιουργία κυβέρνησης, που και ακόμα αυτή δεν έγινε και που γι' αυτήν μας είχαν κουνήσει το δάχτυλο οι Ευρωπαίοι:" Κάντε πρώτα κυβέρνηση και τα λέμε μετά παλιοραγιάδες!" Αυτός ο ραγιαδισμός που μας ακολουθεί 600 χρόνια έχει ποτίσει το D.N.A μας , δεν εξηγείται διαφορετικά. Δεν τόχουμε τελικά να ονειρευόμαστε, μας το στέρησαν κι αυτό, μαζί με τη φαντασία για ένα καλύτερο αύριο κυρίως για τα παιδιά μας.Τα φυσικά, αλλά και αυτά που μεγαλώνουμε στα σχολεία. Ευτυχώς που έχουμε διακοπές και δε θα σταθώ απέναντί τους να τους απαντήσω σε ερωτήσεις... Τι να τους πω; Για μένα ο στόχος ήταν να μάθετε όλοι την προπαίδεια, για τον άλλο ο στόχος του ήταν να γίνει πρωθυπουργός με οποιοδήποτε τίμημα [ όχι δικό του φυσικά] και την είδα εγώ εκείνη τη λάμψη και την αμηχανία στο μάτι , κάτι που δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι το πέτυχε. Μπράβο και συγχαρητήρια που πέτυχε αυτό το στόχο κι έγινε βεζίρης στη θέση του βεζίρη [ τρέμε Ισνογκούτ!], να δούμε τώρα τη συνέχεια επί της οθόνης και της πλάτης μας.<br />Κατά τα άλλα εντατική Ωνασείου και πάλι καλά να λέμε που τρυπώσαμε. Ό,τι και να πω είναι λίγο...η ταλαιπωρία συνεχίζεται με κανονικό ρυθμό για να μην ξεχνιόμαστε.<br />Σας φιλώΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-57002354285403507932012-06-08T16:43:00.002+03:002012-06-08T17:10:05.216+03:00Καλό μεσημέρι πουλάκια μου. Ζέστη ε; και απότομα μπορώ να πω , τόσο απότομα που δεν μπόρεσα να βάλω στην κανονική σειρά τα φανελάκια μου [ δεν σας έχω μιλήσει γι' αυτά :μακρυμάνικο-κοντομάνικο-φαρδιά τιράντα-λεπτή τιράντα] ανάλογα με τους μήνες και τη θερμοκρασία. Στο σχολείο με δουλεύουν και μου λένε πως είναι παραξενιά της ηλικίας, αλλά εγώ αγαπώ το βαμβάκι μέσα από το ρούχο και επιπλέον αφού δεν ιδρώνω ποιον ενοχλώ παρακαλώ; Φέτος λοιπόν έχασα τη σειρά φανελάκι αμάνικο και πέρασα απευθείας στο ραντάκι και μετά ... ζεστάθηκα! Μας τρέλανε αυτός ο καιρός τελείως. Ευτυχώς που η ζέστη αρχισε τώρα που τελειώνουν τα μαθήματα, διαφορετικά ποιος τα συγκρατούσε τα ασυγκράτητα! Καλό που τελειώνουν τα μαθήματα αφενός, κακό γιατί με βλέπω συνέχεια στο σπίτι αφετέρου. Ψάχνομαι μήπως βρω καμιά καλοκαιρινή δουλειά , να βγαίνω έξω , να μην πάθω παράκρουση. <br />Θα μου πείτε εδώ δε βρίσκουν άλλοι κύρια δουλειά, θα βρεις εσύ συμπληρωματική; Ελπίζω γιατί θέλω να πάω και ταξίδι και φύγαν οι εποχές των 7 στρουμπουλών αγελάδων. Κάτι είχαν πει εκείνες οι συμμαθήτριες για ταξίδι στην Ισπανία και διαμονή σε σπίτι. Εγώ βρήκα το σπίτι στη Βαρκελώνη, τη συμφέρουσα τιμή, το χρόνο. Το χρήμα ψάχνουμε όλοι μας , αλλά και με το πούλμαν πάμε σε τελευταία ανάλυση, εκεί θα κολλήσουμε!<br />Εδώ δεν κολλήσαμε που περάσαμε όλο το χειμώνα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο σε κατάσταση καταστολής!<br />Σήμερα διάβαζα κάποιες παλιότερες αναρτήσεις και κατάλαβα ότι το μόνο που έγραφα όλο τον προηγούμενο χρόνο ήταν η απελπισία μου και η μοναξιά μου. Θα μου πείτε το παράπονό σου είναι και κάπου θέλεις να το πεις, αλλά έχω γίνει πολύ μιζεροκλαψιάρα. Α στο καλό δεν ήμουν ποτέ μου έτσι. Καιρός να ξαναγίνω όπως πριν. Η σημερινή κατάσταση κουράζει το κοινόΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-10302482027041927832012-05-29T23:18:00.002+03:002012-05-29T23:22:19.182+03:00<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ImoCJbK0CL8/T8UvxBgvOxI/AAAAAAAABAk/sQVIfiBhTSE/s1600/7529524346806046_hjBdbFoZ_c.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 294px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-ImoCJbK0CL8/T8UvxBgvOxI/AAAAAAAABAk/sQVIfiBhTSE/s320/7529524346806046_hjBdbFoZ_c.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5748053018674150162" /></a><br />Για να σπάει η μονοτονία της ψιλοκατάθλιψης που περνάμε και λόγω καιρού και λόγω συγκυριών πολιτικών κοινωνικών και προσωπικών<br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-62195598765034189392012-05-13T13:44:00.003+03:002012-05-13T14:10:53.719+03:00ΦΤΙΑΞΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ 2<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lOMOzp8besQ/T6-WsI6wKxI/AAAAAAAABAA/N1XMcpkWdM0/s1600/35940_700b_v1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 260px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-lOMOzp8besQ/T6-WsI6wKxI/AAAAAAAABAA/N1XMcpkWdM0/s320/35940_700b_v1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5741973734972992274" /></a><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/-Knfap3WdEnY/T6-Wi0zhUvI/AAAAAAAAA_0/wnTUTQ46YTQ/s1600/kykladikis5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 278px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-Knfap3WdEnY/T6-Wi0zhUvI/AAAAAAAAA_0/wnTUTQ46YTQ/s320/kykladikis5.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5741973574955127538" /></a><br />Α! καλημέρα και Χρόνια Πολλά σε όλες τις μαμάδες που γιορτάζουν. Καλά δε γιορτάζουν μόνο σήμερα , αλλά κάθε μέρα , αφού το θαύμα της ζωής είναι διαχρονικό.<br />Διαβάζοντας τις αναρτήσεις άλλων blogs σκεφτόμουνα τη δική μου πορεία σ' αυτό που λέμε μητρότητα. Τό'χω πει πολλές φορές δε γεννιόμαστε μαθημένοι για γονείς. Πολλοί από μας παραμένουμε αιώνια παιδιά που θέλουν προστασία και σιγουριά από τους άλλους κι όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που πρέπει να αντιστραφούν οι ρόλοι δεν ξέρουμε τι ακριβώς να κάνουμε.<br />Έτσι κι εγώ , δεν ήξερα κι ούτε ακόμα ξέρω τι ακριβώς είναι το σωστό. Δίνω συμβουλές και επιπλήττω ενώ στην πραγματικότητα έκανα και κάνω τα ίδια, να μην πω ότι έκανα και χειρότερα...<br />Πότε άκουγα εγώ τη μάνα μου; ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΈ. Γι' αυτό το ρόλο είχα την αδερφή μου που όντας αρκετά χρόνια μικρότερη και με πιο λίγες αντιστάσεις υπέμενε και υπομένει στωικά παραξενιές και χειραγωγήσεις. Θέμα χαρακτήρα μάλλον, αν και δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου, πιστεύω όμως ότι σε κάποια πράγματα ίσως θα έπρεπε να μην ήμουν τόσο απόλυτη και παρορμητική.<br />Λοιπόν στο θέμα μας τώρα [ έτσι χάνω χρόνο στη τάξη και αναφωνώ "Αμάν η ώρα πήγε 9 κι έχουμε μείνει πίσω". Μεταξύ μας πιστεύω ότι η συζήτηση με τα παιδιά είναι πιο ωφέλιμη από την κλίση ουσιαστικών ή τη χρονική αντικατάσταση }<br />Επειδή πρόσφατα μια μαθήτριά μου είχε γεμάτο το χέρι με βραχιολάκια καοτσούκ κι οι υπόλοιποι της έλεγαν ότι είναι ανθυγιεινά επειδή είναι φτιαγμένα με πετρέλαιο, είπα να φτιάξουμε κοσμηματάκια με υλικά πιο φιλικά στο περιβάλλον, σας έχω δυο ιδέες. Η μία νομίζω είναι από το μουσείο Μπενάκη , νομίζω, κολλιέ από σπάγκο και χάντρες από πολυμερικό πηλό [ να μη σας πω πόσο έκανε] και η δεύτερη βραχιόλι με βαμβακερό κορδόνι και κούμπωμα ότι έχετε εσείς στο σπίτι, φτάνει να περνάει από μέσα το κορδόνι μερικές φορές. <br />Τώρα που αξιοποιώ τα tutorials, καλά οι αναρτήσεις είναι καταιγιστικές!<br />Άντε να το δοκιμάσουμε κι αυτό.<br />Καλό μεσημέριΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-56048785839983057312012-05-12T16:21:00.003+03:002012-05-12T16:39:48.125+03:00ΦΤΙΑΞ' ΤΟ ΜΟΝΗ ΣΟΥ<a href="http://2.bp.blogspot.com/-4bD8Yv_Rc_Y/T65nOw-yHcI/AAAAAAAAA_k/sCLGpwdc1VQ/s1600/193021533999413327_fS2vWRlb_c.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 104px; height: 320px;" src="http://2.bp.blogspot.com/-4bD8Yv_Rc_Y/T65nOw-yHcI/AAAAAAAAA_k/sCLGpwdc1VQ/s320/193021533999413327_fS2vWRlb_c.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5741640078308023746" /></a><br />Καλό μεσημέρι. Εν μέσω κρίσης νομίζω ότι έχουμε περιορίσει όλοι μας τα ψώνια, ειδικά αν κάτι δεν είναι απαραίτητο. Έλα όμως που τα περιττά σου δίνουν μερικές φορές μεγαλύτερη χαρά. Υπάρχουν όμως πολλά πραγματάκια που μπορούμε να φτιάξουμε μόνοι μας και να μη διαφέρουν από τα αγορασμένα, άλλωστε κι αυτά κάποια χεράκια στο Πακιστάν, στην Ινδία ή στην Κίνα τα'χουν φτιάξει.<br />Λοιπόν αρχίζουμε σήμερα με κατασκευή βραχιολιών.<br />Χρειαζόμαστε ένα κομμάτι δερματάκι, κλωστές κοτόν περλέ [ μπορούμε να βάλουμε και αυτές τις πολύχρωμες, νομίζω φαραώ τις λένε], ένα κουμποματάκι [ εδώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί κι ένα απλό παξιμάδι μιας βίδας], ψαλίδι. Με την ίδια μέθοδο εκτός από βραχιολάκια μπορούμε να φτιάξουμε και κολιέ ή ζώνη.<br />Εγώ για κουμποματάκια χρησιμοποίησα μικρές πεταλούδες φτιαγμένες από πολυμερικό πηλό, που είχα προηγουμένως ψήσει και είχα κάνει μια τρύπα στη μέση.<br />Δε στοιχίζουν σχεδόν τίποτα και ομορφαίνουν τα χέρια το καλοκαίρι, άσε που πιστεύω ότι δε ξεβάφουν κιόλας.<br />Καλή επιτυχίαΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-86241987512764170022012-04-29T12:57:00.000+03:002012-04-29T12:58:52.757+03:00ΠΑΖΑΡΙΑΚαλημέρα , καλημέρα. Τελικά αυτός ο νέος bloger με έχει μπερδέψει. Δεν μπορώ να βρω κάποιες αναρτήσεις που έχω αφήσει μισοτελειωμένες. Όποιος ξέρει ας μου πει...
Λοιπόν μόλις γύρισα από μια βόλτα στο Θησείο, μετά από μια full time νυχτερινή διαμονή στο νοσοκομείο. Νομίζω ότι τη βολτίτσα μου τη χρώσταγα και καθώς ο ηλεκτρικός που χρησιμοποιώ κάνει στάση είπα να κατέβω. Κόσμος πάει κι έρχεται και παζαρεύει και κοιτάει τις πολύχρωμες πραμάτειες καινούριες και παλιές. Τα καινούρια δεν τα πολυκοιτάω, έτσι κι αλλιώς το μοτο μου σ' αυτά είναι: "αυτό το'χω εύκολα". Φυσικά και δεν μπορώ να φτιάξω ότι υπάρχει εκεί, αλλά κάποια τα καταφέρνω.
Επικεντρώνομαι λοιπόν στα παλιά αραδιασμένα κομμάτια που υπάρχουν πάνω στα πεζοδρόμια. Κάποια απ' αυτά μου φέρνουν στο μυαλό στιγμές από την παιδική μου ηλικία: περιοδικά , δίσκοι, πιατάκια της πάστας και φλιτζάνια με βικτωριανές παραστάσεις, γυαλιά φωτιστικών και κέρματα που τα μάζευα σ' έναν κόκκινο κουμπαρά ταμιευτηρίου.
Σκέφτομαι τους ιδιοκτήτες όλων αυτών των αντικειμένων και πώς τα άφησαν να φτάσουν μέχρι το πεζοδρόμιο. Πόσοι από αυτούς τα πέταξαν στα σκουπίδια γιατί δεν εξυπηρετούσαν πια τις ανάγκες τους και τα θεωρούσαν σαβούρα, πόσοι άλλοι αναπαύονται σε τόπο χλοερό και οι απόγονοι τα έστειλαν να συναντήσουν τον προκάτοχό τους και πόσοι τα πούλησαν όχι λόγω έλλειψης χώρου...
Σας έχω ξαναπεί πόσο δένομαι με μικρά και μεγάλα αντικείμενα που το καθένα κάτι μου θυμίζει, τα λυπάμαι να τα αποχωριστώ σε σημείο που δεν ξέρω που να τα παραχώσω και μου αρέσει πολύ όταν τα ανακαλύπτω χωμένα κάπου.
Τώρα τελευταία όμως έχω αρχίσει να πετάω , να πετάω πράγματα που μου θυμίζουν λάθος επιλογές και λάθος ανθρώπους. Τα κοιτάω για λίγο και τα χώνω στη σακούλα των σκουπιδιών χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Σήμερα όμως βλέποντας όλα αυτά τα πράγματα αραδιασμένα στο πεζοδρόμιο άρχισα να το σκέφτομαι μήπως να το δω εμπορικά;
Αν λοιπόν κάποια μέρα με ήλιο δείτε σε καμιά σκιά στο Δημοπρατήριο να πουλιούνται πράγματα, πολλά από αυτά πολύ καλής ποιότητας , μη ρωτήσετε τίποτα και μην τα παζαρέψετε γιατί μπορεί και να τα χαρίσω. Ένα δωράκι σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα και σε φέρνει πιο κοντα , άσε που μπορεί να γίνουμε και φίλοι...
Σας φίλώ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-iUufwNB6tAk/T50QjMEXJ0I/AAAAAAAAA-4/6cMZ884MrUA/s1600/monasthraki_01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="310" width="320" src="http://3.bp.blogspot.com/-iUufwNB6tAk/T50QjMEXJ0I/AAAAAAAAA-4/6cMZ884MrUA/s320/monasthraki_01.jpg" /></a></div>
ΥΓ. Ο διαγωνισμός για την πόλη ακόμα ισχύει. Τι θα γίνει; Δεν έχετε κανμιά καλή ιδέα;ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-37986658739603043692012-04-17T23:02:00.002+03:002012-04-17T23:07:50.409+03:00ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΚαλησπέρα. Σήμερα θα σας βάλω μια ερώτηση και η σωστή απάντηση κερδίζει. Ποια είναι η πόλη στα δεξιά που έχει σαν τίτλο "Μια πόλη σαν χωνάκι παγωτό". Ο ευρών θα κερδίσει μια από τις κατασκευές μου. <br />Αν υπάρξουν περισσότερες από μία σωστές απαντήσεις θα κερδίσουν κι αυτές. <br />Περιμένω λοιπόν τις απαντήσεις σας, έτσι για να παίξουμε και λίγο , αφού η ζωή θέλει και λίγο παιχνίδι και κλείσιμο ματιού για να την αντέχεις.<br />Καλό βράδυΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-65469312570041860202012-04-15T01:33:00.002+03:002012-04-15T01:53:37.042+03:00EΛΠΙΔΑΧριστός Ανέστη. Χρόνια Πολλά και καλά σε όλους. Εύχομαι και αντεύχομαι ,ξορκίζω τους δαίμονες, κάνω ότι μπορώ και δεν μπορώ, αλλά δε βλέπω κάτι στον ορίζοντα. Μετά καταλήγω σε μια μικρή κατάθλιψη που διακόπτεται από μαγείρεμα, σιδέρωμα, κατασκευές λαμπάδων και τούμπαλιν. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με την κατάσταση . Μου είναι αδύνατο όμως και θυμώνω και εξοργίζομαι που δεν μπορώ να την αλλάξω. Κι όμως μέσα σ' όλα τα δύσκολα εκείνο το μικρό έντομο που ξέφυγε από το κουτί της Πανδώρας επιμένει να υπάρχει και να πολλαπλασιάζεται. <br />Ελπίδα , λοιπόν, ελπίδα που δεν ξέρω αν θα καταλήξει κάπου, ελπίδα για ένα αύριο με λιγότερο άγχος, λιγότερα νοσοκομεία, περισσότερα χαμόγελα, ήλιο κι εκδρομές .<br />Ένα πρωινό στα Βατερά της Λέσβου, ένα μεσημέρι με αποπνικτική ζέστη στη Λίμνη, ένα απόγευμα στη χώρα της Αμοργού, ένα βράδυ στη Ράμπλα.<br />Μου λείπουν όλα αυτά και δεν θα τα ξαναζήσω ποτέ το ίδιο, δεν έχω αυταπάτες. Μου λείπουν και οι άνθρωποι που τα΄ζησα μαζί τους. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Η ζωή είναι μεγάλος δάσκαλος και με πολλά χρόνια υπηρεσίας, δεν μπορώ να τη συναγωνιστώ.<br />Κι είναι τόσο απρόβλεπτη κι ανατρεπτική.<br />Καλή σας νύχτα.ΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-45561961826438837462012-04-03T06:31:00.003+03:002012-04-04T07:28:19.661+03:00Η ΑΘΗΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΚαλησμέρα, καλημέρα. Την έχετε δει την Αθήνα που αλλάζει; Αν και κατεβαίνω όλο και πιο σπάνια στο κέντρο, εκπλήσσομαι από τις αλλαγές που διαπιστώνω κάθε φορά.<br />Λοιπόν η διαδρομή μου ήταν συνήθως Κουμουνδούρου- Ευριπίδου- Αθηνάς- Κλαυθμώνος κι από κει παντού! Την Κουμουνδούρου άρχισα να την ανακαλύπτω την εποχή με τους Κούρδους, εκείνο το πολύχρωμο καραβάνι που είχε απλωθεί , είχε κατασκηνώσει κι είχε φτιάξει μια μικρογραφία πόλης στην πλατεία. Δε φοβόμουνα να πηγαίνω, οι άνθρωποι δε με ενοχλούσαν αν και η βρωμιά ήταν απίστευτη. Πήγαινα λοιπόν στο ΜΠΑΡΚΑ να πάρω τα υλικά μου, δίπλα στα ΑΣΙΑΝΑ ,παραδίπλα στα αποξηραμένα και κάνοντας το γύρο της πλατείας ανέβαινα την Ευρυπίδου να μυρίσω τα μπαχάρια και να περάσω από το εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη. Μετά ανακάλυψα τους σπόρους και τα λουλούδια, ένα κατάστημα με στολές για μαγείρους κι ένα με καταπληκτικά ψαλίδια, το μαγαζί στη γωνία με φελλούς και μπουκάλια και μέχρι να φτάσω στην Αθηνάς η σακουλίτσα είχε γεμίσει. Στο κάτω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος υπήρχε το ΔΕΝΤΡΟ ένα μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και τον πάντα εξυπηρετικό ιδιοκτήτη του που μου επιδιόρθωνε τα κοσμήματα που μου χαλούσαν, η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων που πάντα μύριζε τριαντάφυλλο, το ΗOBBY και τέλος το μαγαζί με τα κουτιά και τα χαρτιά που το έχει ένας κύριος που πάντα ακούει κλασική μουσική.<br />Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα κοσμηματάκια η περιοχή αυτή ήταν το ορμητήριό μου και παρακρατούσε ένα κομμάτι του μισθού μου.<br />Τώρα η Αθήνα αλλάζει, η Κουμουνδούρου έχει πιο πολλά φώτα και τσιμέντο,αρουραίους και άστεγους που βολεύονται στα χαρτόκουτά τους ,πολλά κινέζικα μαγαζιά που μυρίζουν ψάρι στον ατμό, ,περισσότερο φόβο και λιγότερη διάθεση για σεργιάνι.<br />Τα γνωστά μαγαζιά έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν σε πιο ασφαλή μέρη μακριά από το κέντρο κι αποπροσανατολίζομαι μέχρι να τα εντοπίσω.<br />Ένας ακόμη λόγος μαζί με όλους τους άλλους που με κάνουν να μην έχω πια διάθεση να πηγαίνω τις γνωστές μου βόλτες.<br />Η Αθήνα αλλάζει και μαζί της κι εμείς , γινόμαστε πιο μουντοί, πιο επιφυλακτικοί, λιγότερο χαμογελαστοί και ομιλητικοί.<br />Δεν έχω κάτι με τους μετανάστες, άλλωστε τα παιδιά τους μεγαλώνω, δεν μ' έχει πιάσει η γνωστή υστερία " μας παίρνουν τις δουλειές και το ψωμί απ' το στόμα". Ήρθαν εδώ με μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αν ζούσαν καλά γιατί να φύγουν απ' τον τόπο τους;<br />Εμείς τους παραχωρήσαμε ό,τι μας είχε ξεμείνει κι ότι θέλαμε να πετάξουμε, εμείς θέλαμε να γίνουμε αφεντικά για λίγο και να δείξουμε την εξουσία που είχε το χρήμα μας. Κι αυτοί μας άφησαν να παίξουμε για λίγο τους εξουσιαστές για να επουλώσουμε το ραγιαδισμό που μας δέρνει. Τώρα που γίναμε και πάλι εξουσιαζόμενοι , κοιτάμε με μισό μάτι κάποιους Αλβανούς που γυρνάνε πίσω στη χώρα τους λέγοντάς μας "έφτιαξα τη ζωή μου εκεί και γυρνάω πίσω" . <br />Προχτές βρήκα μια μητέρα που είχε τα παιδιά της στο σχολείο, γύρισε πίσω στην Αλβανία και είχε έρθει για λίγο στην Αθήνα για ψώνια. Με προσκάλεσε το καλοκαίρι να με φιλοξενήσει στα ενοικιαζόμενα που έφτιαξε... Αφού δεν μου είπε να πάω να δουλέψω το καλοκαίρι εκεί για να συμπληρώσω το μισθό μου, πάλι καλά! <br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-30291239827720676142012-03-25T06:52:00.004+03:002012-03-25T06:58:20.822+03:00ΧΑΡΤΟΚΟΠΤΙΚΗ ή ΜΕΘΟΔΟΣ FILIGRANE<a href="http://1.bp.blogspot.com/-cbIEVl_NCgA/T26XrAasCJI/AAAAAAAAA8I/asxhEaRlS1k/s1600/4CA6J4F26.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 233px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-cbIEVl_NCgA/T26XrAasCJI/AAAAAAAAA8I/asxhEaRlS1k/s320/4CA6J4F26.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723678941536585874" /></a><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/-RYlvKG4W3vM/T26Xlmp21dI/AAAAAAAAA78/HgW1uJa62P0/s1600/3CAZMVJ5P.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 233px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-RYlvKG4W3vM/T26Xlmp21dI/AAAAAAAAA78/HgW1uJa62P0/s320/3CAZMVJ5P.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723678848721540562" /></a><br /><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Y-gjsJIPjN4/T26XhKL4iiI/AAAAAAAAA7w/6AdcHgVt-dc/s1600/2CA9I8GTB.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 289px; height: 320px;" src="http://1.bp.blogspot.com/-Y-gjsJIPjN4/T26XhKL4iiI/AAAAAAAAA7w/6AdcHgVt-dc/s320/2CA9I8GTB.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5723678772360153634" /></a><br />Καλημέρα. Σήμερα έχουμε χαρτοκοπτική για να εξασκούμε τα χέρια μας και να εκτονώνουμε τα νεύρα μας. Εκτυπώστε σε χαρτονάκι 160 γραμ. αν έχετε χρωματιστό ακόμα καλύτερα και κόψτε με κοπίδι ή ψαλιδάκι νυχιών τα κενά. Γίνεται mobile ή πηγαίνει σε παράθυρα. Επίσης μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε σαν stencil σε ύφασμα .<br />Θέλει υπομονή!<br />ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1948999894716410357.post-17319292609328279162012-03-22T06:54:00.002+02:002012-03-22T07:15:31.020+02:00ΕΚΛΕΙΨΗ- ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ<a href="http://3.bp.blogspot.com/-vse3Wtg6GWk/T2q1Zx0bFXI/AAAAAAAAA7g/uZi0DUEy674/s1600/f3390383-617c-4778-88ef-ce9f4118e380.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 218px;" src="http://3.bp.blogspot.com/-vse3Wtg6GWk/T2q1Zx0bFXI/AAAAAAAAA7g/uZi0DUEy674/s320/f3390383-617c-4778-88ef-ce9f4118e380.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5722585731002209650" /></a><br />Καλημέρα. Σήμερα θα σας πω μια ιστορία για τις εκλείψεις . Μια ιστορία λίγο διαφορετική από την επίσημη επιστημονική.<br />Στην αρχή της δημιουργίας του κόσμου, όταν όλα ήταν ακόμα σκοτεινά , ο Ήλιος κι η Σελήνη συναντήθηκαν για πρώτη φορά και ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Πίστευαν όπως όλοι οι ερωτευνμένοι ότι θα βρίσκονταν για πάντα μαζί, αλλά άλλες οι βουλές...<br />Κατάλαβαν ότι είναι αποφασισμένο ο Ηλιος να φωτίζει τη Γη τη μέρα , ενώ η Σελήνη τη νύχτα και έπεσαν σε μεγάλη στενοχώρια.<br />Ο Θεός που είδε τη στενοχώρια τους , τους φώναξε για να τους εξηγήσει πώς έχουν τα πράγματα.<br />"Εσύ ήλιε , του είπε, θα φωτίζεις και θα ζεσταίνεις τη γη, θα μεγώνεις τα παιδιά και τα λουλούδια, ενώ η Σελήνη θα κάνει λαμπρή τη νύχτα και θα φωτίζει τους ερωτευμένους που θα αποζητούν τη μοναξιά"<br />Ο Ήλιος που έβλεπε τη Σελήνη να στενοχωριέται, ζήτησε τότε μια χάρη από το Θεό.<br />"Βοήθησε τη Σελήνη να νικήσει τη μοναξιά", τον παρακάλεσε.<br />Κι ο Θεός έδωσε στη Σελήνη για συντροφιά τ' αστέρια.<br />Όταν η Σελήνη αισθάνεται μοναξιά, καταφεύγει στ' άστρα, που κάνουν τα πάντα για να την παρηγορήσουν, αλλά ποτέ δεν το πετυχαίνουν.<br /><br />Σήμερα ζούν χωριστά. Ο Ήλιος προσποιείται ότι είναι ευτυχισμένος και η Σελήνη προσπαθεί να κρύψει τη στενοχώρια της.<br />Λένε ότι ο Θεός ήθελε η Σελήνη να είναι πάντα γεμάτη και φωτεινή, αλλά δεν τα κατάφερε... Γιατί είναι γυναίκα και καμμιά γυναίκα δεν μπορεί να ζει χωρίς αγάπη.<br /><br />Όταν είναι ευτυχισμένη είναι γεμάτη και λάμπει. Όταν είναι δυστυχισμένη είναι μισή και ένα τέταρτο και τότε δεν είναι δυνατόν να φανεί η λάμψη της.<br /><br />Η Σελήνη και ο Ήλιος ακολουθούν τη μοίρα τους. Αυτός, μόνος αλλά δυνατός. Η Σελήνη παρέα με τ' άστρα, αλλά, αδύναμη.<br />Πολλοί άντρες προσπάθησαν να την αποκτήσουν αλλά δεν μπόρεσαν. Μερικοί πήγαν να τη δουν από κοντά, αλλά και πάλι γύρισαν άπρακτοι. Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να τη φέρει στη Γη ούτε και κανείς κατάφερε να την κάνει να ερωτευτεί.<br />Ο Θεός τότε αποφάσισε ότι κανένας έρωτας δεν θα είναι αδύνατος. Ούτε του Ήλιου και της Σελήνης. Τότε, δημιούργησε την έκλειψη.<br /><br />Σήμερα ο Ήλιος και η Σελήνη, ζουν περιμένοντας αυτή τη στιγμή. Αυτή τη στιγμή που τους δόθηκε και που τόσο σπάνια συμβαίνει.<br /><br />Αυτό το έργο αγάπης ονομάστηκε "έκλειψη". Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αυτη η λάμψη πάθους, είναι τόσο μεγάλη, που συνιστάται να μη βλέπουμε προς τον ουρανό εκείνη τη στιγμή, γιατί τα μάτια μας μπορεί να τυφλωθούν, αντικρύζοντας τόση αγάπη.<br />Μύθος ή όχι η αφοσοίωση είναι πάντα το ζητούμενο και νομίζω ότι μπορεί και να μην είναι ανεύφικτο. Ε;<br />Άντε τώρα να το εξηγήσω το φαινόμενο από την επιστημονική του πλευρά στην τάξη!. Νομίζω ότι αν τους πω αυτή την ιστορία θα τη θυμούνται καλύτερα<br />ΦιλιάΑΓΓΕΛΙΚΗhttp://www.blogger.com/profile/05859354139690751826noreply@blogger.com4