ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Καλησπέρα από την Αθήνα . Οι διακοπές[ λέμε τώρα] τελειώσανε και άντε να δούμε τι μας επιφυλάσσει το φθινόπωρο που έρχεται. Από τη Δευτέρα έχουμε και σχολείο. Αυτό το είχα ξεχάσει τελείως , λοιπόν. Φέτος λέω ν' αρχίσω με καυγά, έτσι για το καλό για να σφίξουνε και κάποιες πλαδαρές καταστάσεις... Νομίζω ότι έχω αφήσει μεγάλα περιθώρια για να με αμφισβητούν , κάτι που όσο αφορά τη δουλειά μου δε το διαπραγματεύομαι καθόλου.
Δε με νοιάζει ούτε η αξιολόγηση, ούτε οι θέσεις , ούτε τα αξιώματα. Αν ήθελα θα χαράμιζα προσωπικό χρόνο και δυνάμεις για να τα αποκτήσω, όμως όταν δουλεύεις 30 χρόνια στην τάξη και όταν λέμε δουλεύεις το εννοούμε δεν θα αφήσω κανένα και καμία να το αμφισβητήσει.
Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους μαζί στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα...
Σκεπτόμενη λογικά αποφάσισα να ξαναπάρω την τάξη μου, μια τάξη με μειωμένες δυνατότητες, αλλά μια τάξη που μπορώ να πειραματιστώ με νέες μεθόδους και να δω τη βελτίωση που περιμένω , μπορεί και όχι , αλλά ας είμαστε καλά και θα το επιχειρήσω.
Η κατάσταση του άντρα μου είναι περίπου ίδια με σκαμπανεβάσματα και πολλή γκρίνια.
Τελικά η γκρίνια δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, αλλά και των αρρώστων με το δίκιο τους βέβαια, αλλά και οι άλλοι έχουν νεύρα και αντοχές.
Έχω είμαι σε μια κατάσταση νιρβάνα, δεν με επηρεάζει τίποτα, ενεργώ μηχανικά και είμαι αυτό που λένε " έπαψα να αντιστέκομαι".
Στην τηλεόραση ακούω τη Σεράχ, σκέφτομαι την περίοδο 80-85. Αχ εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζιά στη Νεάπολη και στα Εξάρχεια . Μποχώρι και Ταξίμι και Κάβουρας κι ένα άλλο ψηλά στην Ιπποκράτους που τραγουδούσε ο Ξηντάρης και δε θυμάμαι πώς το λέγανε. Μετά να περπατάς τη Ζωοδόχου Πηγής και να βλέπεις την κατηφοριά της Καλλιδρομίου και να θέλεις να'χεις πατίνι για να την κατέβεις. Ποιος φοβόταν να περπατήσει τότε στα Εξάρχεια και στην Ομόνοια; Θυμάμαι να παίζουμε παντομίμα στην Κάνιγγος κατά τις 4 το πρωί και να ψάχνουμε για ανοιχτό περίπτερο για τσιγάρα .
Σήμερα οι μετακινήσεις είναι λαϊκή, σούπερ μάρκετ άντε και στο τσακίρ κέφι ένας ΧΟΝΤΟΣ πάντα πρωινές ώρες γιατί το βράδυ βαραίνουμε...
Καλά το χειμώνα , μου φαίνεται , θα κόψουμε κι αυτές τις μετακινήσεις και θα βγάλω στο μπαλκόνι τη ζαρτινιέρα για καλλιέργεια λαχανικών.
Τι είπαμε "τα μέτρα πονάνε , αλλά είναι αναγκαία"; Καλά κρασιά κι ας προσέχαμε...
Σας φιλώ και ναμαστε καλά

ΜΕΓΑΛΩΝΩ

Καλησπέρα από την Καλαμάτα, που βρίσκομαι μια βδομαδούλα τώρα. Ξεκουβάλησα για λίγο μπας κι αλλάξει κάτι, αλλά μπα. Χθες είχα γενέθλια για μια ακόμα φορά [ όσες περισσότερες μαζεύεις λέει κάποιος είναι κέρδος και αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης]. Είναι από τα πιο σιωπηλά μου γενέθλια, να φανταστείτε δεν μπήκα στον κόπο να πάρω ούτε γλυκά, δεν είχα καμιά διάθεση να μου ευχηθούν ... Τι να μου ευχηθούν δηλαδή; Να ζήσω πολλά χρόνια; όπως ζω τώρα ; Ευχαριστώ , αλλά δε θέλω.
Τσ τσ έπιασα τα πεσιμιστικά μου θα μου πείτε και ότι η ζωή έχει πάντα ενδιαφέρον και ότι η τύχη γυρίζει,αλλά σ' εμένα αργεί πολύ η στροφή! [ μεταξύ μας δεν ελπίζω πια ]
Άντε τώρα να βάλεις σε τάξη το μυαλό σου , τις σκέψεις και τις επιθυμίες σου, όταν έχεις διαρκή φόβο και ανασφάλεια , όχι για το μακρινό μέλλον, αλλά για το άμεσο.
Αρκετά μ'όλα αυτά, ας ξεφύγω όπως πάντα κι ας σκεφτώ ευτυχισμένα χρόνια και παλιότερα χαρούμενα γενέθλια στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. στην Αθήνα με φεγγάρια αυγουστιάτικα , κρασιά , μεθυσμένες υποσχέσεις κι εμένα να κερνάω τους φίλους μου και να μαθαίνω στην παραλία του Αϊ Γιάννη τους αστερισμούς.
Καλοκαίρι του 80 ήτανε νομίζω είχα ανεβεί για πρώτη φορά σε μεγάλου κυβισμού μηχανή, φοβόμουν στις στροφές του Πηλίου κι έκλεινα τα μάτια , έκαψα το πόδι μου στην εξάτμιση , κοιμήθηκα για πρώτη φορά σε σκηνή και σιχάθηκα το τσίπουρο μια για πάντα. Το δώρο μου ήταν ο Χουάν ένα πομεράνιαν που το κατεβασα στην Αθήνα με το λεωφορείο κι η μάνα κόντεψε να πάθει έμφραγμα.
Φιλενάδα ευχαριστώ που με σκέφτεσαι και το ενδιαφέρον σου δε με κουράζει, απλά θαρθω να σε βρω όταν πάψω να με οικτίρω .
Καληνύχτα

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Καλησπέρα από το σπίτι πια. Επιτέλους σπίτι μου παιδιά. Μετά από μια βδομαδούλα γεμάτη στο Υγεία με εντατικές και νυχτερινές παραμονές, κάναμε φασαρία και μας βγάλανε. Νομίζω ότι αν δεν κάναμε φασαρία δε θα μας βγάζανε...Δε θέλω να υποθέσω κάτι, αλλά τα ιδιωτικά θεραπευτήρια μπορεί να έχουν καλούς γιατρούς και άμεση εξυπηρέτηση, αλλά δεν παύουν να είναι επιχειρήσεις που πρέπει να έχουν και κέρδος. Δε θέλω να πω κάτι άλλο, το σταματάω εδώ.
Αυτή λοιπόν η παραμονή στο νοσοκομείο κάτι μου άλλαξε μέσα έξω μου δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά κάτι άλλαξε.Τα βράδια που έβγαινα έξω για να καπνίσω κι ο τόπος έβραζε κι εγώ ήμουν τόσο μπαϊλντισμένη που ήθελα σε κάποιον να μιλήσω λίγο , τους μόνους που έβρισκα ήταν οι φύλακες και κάποιοι νυσταγμένοι ταξιτζήδες. Ε, σ' αυτούς δε μίλαγα, τι να πω; Έκανα κάποιες κρούσεις σε γνωστούς και φίλους και διαπίστωσα μια συγκρατημένη ευγένική αδιαφορία . Δε θα το ξανακάνω , το υπόσχομαι. Όμως αυτή τη φορά, δε με πείραξε, δε με στενοχώρησε καμιά συμπεριφορά κι άρχισα να αναρωτιέμαι. Βρε μπας και αναισθητοποιούμαι; Καλό είναι αυτό τώρα;
"Καλό,καλό" συμπέρανα. Τι συναισθηματικά δεσίματα και εξαρτήσεις και βλακείες;
"Καλό , καλό" επέμεινα. Τι να το κάνεις το ενδιαφέρον όταν είναι από συμφέρον;
Στην αυλή του νοσοκομείου ήταν μια κυρία γύρω στα 40 με τον ορό της και τη Φιλιππινέζα της που της έσπρωχνε τα ροδάκια. Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα εκεί. Μάλλον η βοηθός βαριόταν και καναδυό μέρες είχε φέρει άλλες δυο να της κάνουν παρέα. Εκείνη είχε παρέα, η κυρία την πλήρωνε την παρέα.
Πάντως το καλό της υπόθεσης είναι ότι στη ζέστη την έβγαλα στο νοσοκομείο με τον κλιματισμό , τα παγωμένα νεράκια και το τσουχτερό στις τιμές FLOCAFE. Στην αρχή δεν το είχα καταλάβει ότι ο γαλλικός που πίνω αν τον πάρω σε χάρτινο ποτηράκι κάνει 1,60 ενώ αν τον φέρουν σε φλιτζάνι στο ίδιο μέρος κάνει 4,10. Υπάρχει μια μικρή ανεπαίσθητη διαφορά...
Κατά τα άλλα φτιάχνω θήκες γυαλιών από φελτ , ε να περάσει κι η ρημαδοώρα στην πολυθρόνα του νοσοκομείου. Δεν έχω και μηχανή να τις φωτογραφίσω, την καινούρια την πήρε η ανιψιά μου.
Καλά να περνάτε ακόμα κι αν δεν πάτε κάπου διακοπές
Φιλιά

ΑΣ ΠΟΥΜΕ... ΠΩΣ ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

Καλό μήνα. Δε θέλω να γίνομαι μελό, αλλά αυτός ο μήνας δεν μπήκε και πολύ καλά για μένα. Πρωτομηνιά στη Μ.Ε.Θ του Υγεία. Τι άλλο θα δουν τα μάτια μου! Για κολικό νεφρού πήγαμε στην Εντατική καταλήξαμε! Δεν μπορεί να μου συμβαίνουν αυτά αυγουστιάτικα, τώρα που όλοι λείπουν από την Αθήνα. Αν και παραμένω ψύχραιμη επιφανειακά, δεν μπορώ να πω ότι δεν σοκάρομαι. Σοκάρομαι κι έχω την ανάγκη να πω άλλα πράγματα , να βγω βόλτα, να πιω καφέ να απεμπλακώ. Όλοι οι δρόμοι είναι κλειστοί, κανένας δε σκέφτεται τι μπορεί να περνάω, τι κάνω βρε αδερφέ.
Σκέφτομαι μήπως το προκάλεσα κι εγώ αυτό, μπορεί να'χουν δίκιο, όταν κλείνεις πόρτες, κανείς δε θα μπει στον κόπο να ξαναχτυπήσει. Άλλωστε είναι κάτι που δε συμμετέχει και που δεν τον αφορά άμεσα. Σωστό!
Τον τελευταίο καιρό πολλές φορές τσακώθηκα, αγανάκτησα και θύμωσα με την κατάσταση που περνούσα στο σπίτι και μου στερούσε όλο τον προσωπικό μου χρόνο, εκτός από τα απολύτως απαραίτητα. Τώρα νιώθω τύψεις για τις εξάρσεις μου που μπορεί να ήταν και δικαιολογημένες, αλλά κακά τα ψέματα την ταλαιπωρία και τον πόνο του άλλου τον ζεις, αλλά δεν τον αισθάνεσαι πάνω σου. Δεν ξέρω τι θα έκανα και πώς θα αντιδρούσα αν ήμουν εγώ η άρρωστη. Μπορεί και να έφευγα ή μπορεί να ταλαιπωρούσα υπερδιπλάσια τους γύρω μου.
Τώρα το μυαλό μου κάνει διάφορες σκέψεις. Θα αντέξω ; Δε θ' αντέξω; Κι αν συμβεί κάτι χειρότερο; Προετοιμάζω τον εαυτό μου να το σκεφτεί λογικά, αλλά όταν ακούς τους γιατρούς να σου μιλάνε για εντατική κάτι πεταρίζει στο στήθος μου και ψιλοιδρώνω. Κατεβαίνω να πιω καφέ και βλέπω ανθρώπους να γελάνε και αυτό μου λείπει. Πάνε πολλοί μήνες που δε γελάω πια.
Αυτό μου λείπει στην παρούσα φάση να γελάω και να κοιμάμαι το βράδυ χωρίς να πετάγομαι στον ύπνο μου, να μη βλέπω δυσοίωνα όνειρα και να σχεδιάζω το μέλλον. Ποιο μέλλον εδώ μιλάμε για ένα επώδυνο παρόν.
Σας ψυχοπλάκωσα; Σε άλλη ανάρτηση ελπίζω να'μαι πιο light, αλλά αυτά μου συμβαίνουν ψέματα δε λέω και γράμματα γνωρίζω.
Σας φιλώ
ΥΓ 1 Απόψε έχει πανσέληνο ε;
ΥΓ 2 Θέλω να πάω στη Βαρκελώνη , τώρα γίνεται; Μου λείπουν κάτι κομματάκια felt και μόνο εκεί θα τα βρω.
ΥΓ 3 Έχω σαλτάρει τελείως ,συγγνώμη

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ

Αυτό το τραγούδι το'ψαχνα χρόνια , μάλλον με λάθος τίτλο και ξαφνικά το βρήκα. Μου θυμίζει τα φοιτητικά μου χρόνια, τότε που τραγουδούσα κι εγώ [ ναι, ναι ] στη χορωδία των φοιτητών του Μ. Θεοδωράκη με μαέστρο τον Καρακατσάνη. Θυμάμαι μια συναυλία στο Καραίσκάκη, νομίζω ήταν το 1980 να τρέχω στον ηλεκτρικό τελευταία στιγμή [ γιατί πάντα αργώ] και τη Φαραντούρη με τον Πανδή σ' ένα κατάμεστο γήπεδο¨.Ενθουσιασμός βρε παιδί μου κι ο κόσμος που περίμενε καλύτερες μέρες... Ας γελάσω ! Πόσο επίπλαστες ήταν αυτές οι καλύτερες μέρες! Πόσο βαθιά νυχτωμένοι ήμαστε εμείς!
Καλό μεσημέρι και όπως λέει και ο Μπρεχτ " Άνεμοι πάρτε μας μακριά σ' ορίζοντες αστραφτερούς, σβήστε και κάφτε τους θεούς, μας φτάνει εμάς η θάλασσα"

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ...ΝΟΥ

Καλημέρα. Έχει αρχίσει να κάνει πάλι ζέστη μου φαίνεται και δεν την παλεύουμε καθόλου. Μέσα σ' όλα μου χάλασε και το κινητό και όταν παθαίνουν κάτι οι συσκευές με πιάνει ένα άγχος γιατί δεν μπορώ να τις φτιάξω. Τέλος πάντων πήγα και πήρα άλλο. Μα γιατί όλα τα κινητά να είναι αφής; Αυτά δεν τα μπορώ καθόλου και δεν ξέρω και να τα χρησιμοποιώ. Τώρα βρίσκομαι στην εκμάθηση και όλα και κάποια τηλέφωνα πατάω κατά λάθος, ελπίζω να μην πάρω λάθος ανθρώπους σε λάθος στιγμή!
Καλοκαίρι λοιπόν κι εγώ δε ζω,απλά επιζώ! Νιώθω ανθεκτική σαν κατσαρίδα. Δεν παν να με φλιτάρουν , εγώ αντιστέκομαι. Αντιστέκομαι στη ζέστη και τις καθημερινές δυσκολίες που είναι ένα βουνό. Μαγειρεύω, πλένω πιάτα, σιδερώνω, μοιράζω φάρμακα, βγαίνω για τα καθημερινά ψώνια και γυρίζω τρέχοντας στο σπίτι. Πού είναι οι καλες εποχές που έπινα καφέ,πήγαινα σινεμά κι έβγαινα τα βράδια! Δεν είμαι κλαψιάρα , αλλά ώρες ώρες με πιάνει το παράπονο και μου' ρχεται να κλάψω, αλλά ... βαστιέμαι. Η επωδός μου είναι" είναι να μη σου τύχει". Και μένα μου τυχε! Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.
Δεν έπαιζα ποτέ ομαδικά παιχνίδια, δεν ξέρω γιατί , μάλλον ήμουν μονόχνωτη ή κομπλεξική που δεν της άρεσε να χάνει. Έτσι δεν έμαθα να μοιράζομαι, τα ήθελα όλα για τον εαυτό μου , τα καλά βεβαίως γιατί τα άσχημα τα απωθούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου κι ανα με ρωτήσει κάποιος δεν τα θυμάμαι.
Φέτος που ξεκρεμάστηκα από το βάθρο μου ποικιλοτρόπως , αναθεώρησα [ κάποτε θα με έλεγα οπορτουνίστρια] , αλλά κατόπιν εορτής. Τι να το κάνεις τώρα; Να αρχίσω να γίνομαι ομαδική; Δύσκολο... ΝΑ ΖΗΤΆΩ ΣΥΓΓΝΏΜΗ; Επωδυνο... Μπερδεύτηκα
Έχω ένα σχέδιο στο μυαλό μου για την επόμενη χρονιά, θέλω να αποδείξω σε μένα πρώτα και μετά στους άλλους ότι δεν ξόφλησα είμαι εδώ και επιμένω, βελτιώνομαι και διεκδικώ. Σαν σύζυγος, σαν μάνα, σα δασκάλα, σαν φίλη. θα με αφήσουν οι συγκυρίες; Δεν ξέρω . Μόνο ελπίζω.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ

Καλησπέρα από την Αθήνα που περιμένει τον καύσωνα.Καλό μήνα που δεν τα είπαμε. Ιούλιος ο πρώτος μήνας των διακοπων για κάποιους προνομιούχους στους οποίους δεν ανήκω. Κάποτε τέτοια εποχή έριχνα χαρτάκια σε ποιο νησί θα πάμε και τσακωνόμουν για τις ημερομηνίες. Φέτος ούτε που το σκέφτομαι. Δεν έχω καθόλου διάθεση να πάω οπουδήποτε και νιώθω παρα πολύ κουρασμένη για να μετακινηθώ ακόμα και εντός νομού. Μεγαλώνω ; Μπα! Δε νομίζω. Τις ίδιες βλακείες εξακολουθώ να κάνω και θα τις κάνω μέχρι τελευταίας ικμάδας ... Βοήθησα σε μια βάφτιση , πήγα να βρω τους ρυθμούς μου και τους ξαναέχασα, θύμωσα με κάποιους που νομίζουν ότι η ηλικία και οι υποχρεώσεις συμβαδίζουν με την ικανότητα κλπ κλπ
Μα για πέστε μου σας παρακαλώ; Χάνεται ποτέ η τρέλα που τη λέμε δημιουργικότητα, μπορούν οι δυσκολίες της ζωής να σου στερήσουν τα 30 χρόνια πείρας στη διδασκαλία που κουβαλάς; Κι όμως όταν σε αμφισβητούν κάποιοι και μάλιστα συνάδελφοι, σου'ρχεται να ξεχάσεις τους καλούς τρόπους και να τους ρίξεις μια μπουνιά να αποκτήσουν αυτό το ωραιότατο μωβ - κίτρινο γύρω από το μάτι και να ψάχνουν για μολυβόνερο.
Με τσαντίζει όμως όταν οι άλλοι σε κατατάσσουν στους προβληματικούς. Αυτούς που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην άριστη λειτουργία του σχολείου ,γιατί έχουν τα προσωπικά τους τρεξίματα και ... ίσως μπορεί να χρειαστούν άδεια.
Φέτος δεν ξέρω πόσες φορές έτρεχα στα νοσοκομεία με νοσηλείες , εντατικές , αγωνίες και προσπάθησα να μην πάρω καθόλου άδεια [ εκτός από κάποιες ώρες] για να μην δημιουργήσω προβλήματα στο σχολείο. Ποιο ήταν το συμπέρασμα ; Δεν μπορώ να προσφέρω όσο πρέπει για να πάρω μια τάξη που θα ήθελα, γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να λείψω.
Κάποιος με δουλεύει ή μάλλον έχω αφήσει τα περιθώρια να με δουλεύει.
Τι να πω; Φέτος ήρθανε τα πάνω κάτω. Ανθρώπους που τους υπολόγιζα για φίλους κι αδελφούς τους είδα να χάνονται στις πρώτες δυσκολίες και να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους ότι δε με εγκατέλειψαν. Είδα συναδέλφους να μη ρωτούν καν πώς περνάω και αν είμαι εγώ καλά , αλλά να τους ενδιαφέρει μόνο αν θα λείψω ή όχι . Είδα τους συγγενείς πέρα από τις τυπικές επισκέψεις να απομακρύνονται διακριτικά μήπως και τους ζητήσω καμιά βοήθεια και δε μιλάμε για οικονομική που θα μπορούσε να το δικαιολογήσει.
Απορώ ακόμα πώς την παλεύω. Μάλλον είμαι πολύ ανθεκτική. Αν ήμουν φυτό θάμουν μάλλον φραγκοσυκιά [ χε χε χε]
Ονειρεύομαι τη θάλασσα μια και δε θα τη δω από κοντά και μαζί μ' αυτή ένα τσούρμο πειρατές που θα μπουν στο καράβι και θ' αρμενίσουν χωρίς προορισμό , όχι για το πλιατσικο αλλά για το ταξίδι
Σας φιλώ