Ω.Κ.Κ

Καλησπέρα. Σήμερα όλη τη μέρα την πέρα εκεί. Στο Ω.Κ.Κ , δηλαδή στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο. Υπήρχε ένα ραντεβού για τις αρχές Ιουνίου , καθορισμένο, για μια ανάταξη καρδιάς για τον άντρα μου. Δεν είπα τίποτα, συνήθως δε δημοσιοποιώ τα πράγματα που με απασχολούν και τα βάζω στο πίσω πίσω μέρος του μυαλού μου, ώστε αργότερα να τα αποβάλλω τελείως. Συνήθως δε θυμάμαι καθόλου γεγονότα και καταστάσεις που με αγχώνουν και με στενοχωρούν. Μάλλον είναι άμυνα του μυαλού. Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν ένιωσα ξεκρέμαστη και ανυπεράσπιστη απέναντι στην όλη διαδικασία. Τέτοιες στιγμές προτιμώ να τις περνάω μόνη μου, ούτε θέλω να φορτώνομαι στους άλλους, ούτε να με περιβάλλουν με στοργή και κατανόηση. Προτιμώ τα συναισθήματα να τα διαχειρίζομαι μόνη μου, γιατί τα προβλήματα του καθενός όσους φίλους και να'χει όσο αγαπητός και να'ναι όταν κλείσει την πόρτα του στο δικό του σπίτι μένουν.
Τέλος πάντων ! Σήμερα είχα διπλό ρόλο αφενός να ανησυχώ για την όλη κατάσταση και αφετέρου να καθησυχάζω το γιο μου που όντας άντρας δεν έχει και μεγάλα αποθέματα ψυχραιμίας. Τα ψιλοκατάφερα νομίζω! Ακόμα δεν έχω πλήρη εικόνα του αποτελέσματος της διαδικασίας . Θα μας πουν μετά από παρακολούθηση της πορείας της υγείας του άντρα μου. Στο μυαλό μου όμως μένει η στιγμή που φόρεσα εκείνη τη μπλούζα που κουμπώνει πίσω και αποστείρωσα τα χέρια μου για να μπω στο θάλαμο ανάνηψης. Χμ! Δύσκολο να βλέπεις έναν άνθρωπο που έχεις ζήσει 30 χρόνια μαζί του να'ναι γεμάτος καλώδια! Το κατάπια και παρέμεινα ψύχραιμα αισιόδοξη, αυτό κάνω άλλωστε πάντα. Ελπίζω να πάνε όλα καλύτερα...
Επανακάμπτω λοιπόν και λέω ΕΝΔΕΙΞΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΝΕΝΙ στείλτε με mail τα γραπτά σας. Μ' αρέσει να ασχολούμαι μ' αυτό. Μην πω ότι με ξεκουράζει κιόλας.
Καληνύχτες