Η ΑΘΗΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ

Καλησμέρα, καλημέρα. Την έχετε δει την Αθήνα που αλλάζει; Αν και κατεβαίνω όλο και πιο σπάνια στο κέντρο, εκπλήσσομαι από τις αλλαγές που διαπιστώνω κάθε φορά.
Λοιπόν η διαδρομή μου ήταν συνήθως Κουμουνδούρου- Ευριπίδου- Αθηνάς- Κλαυθμώνος κι από κει παντού! Την Κουμουνδούρου άρχισα να την ανακαλύπτω την εποχή με τους Κούρδους, εκείνο το πολύχρωμο καραβάνι που είχε απλωθεί , είχε κατασκηνώσει κι είχε φτιάξει μια μικρογραφία πόλης στην πλατεία. Δε φοβόμουνα να πηγαίνω, οι άνθρωποι δε με ενοχλούσαν αν και η βρωμιά ήταν απίστευτη. Πήγαινα λοιπόν στο ΜΠΑΡΚΑ να πάρω τα υλικά μου, δίπλα στα ΑΣΙΑΝΑ ,παραδίπλα στα αποξηραμένα και κάνοντας το γύρο της πλατείας ανέβαινα την Ευρυπίδου να μυρίσω τα μπαχάρια και να περάσω από το εκκλησάκι του Αϊ Γιάννη. Μετά ανακάλυψα τους σπόρους και τα λουλούδια, ένα κατάστημα με στολές για μαγείρους κι ένα με καταπληκτικά ψαλίδια, το μαγαζί στη γωνία με φελλούς και μπουκάλια και μέχρι να φτάσω στην Αθηνάς η σακουλίτσα είχε γεμίσει. Στο κάτω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος υπήρχε το ΔΕΝΤΡΟ ένα μαγαζί με χειροποίητα κοσμήματα και τον πάντα εξυπηρετικό ιδιοκτήτη του που μου επιδιόρθωνε τα κοσμήματα που μου χαλούσαν, η εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων που πάντα μύριζε τριαντάφυλλο, το ΗOBBY και τέλος το μαγαζί με τα κουτιά και τα χαρτιά που το έχει ένας κύριος που πάντα ακούει κλασική μουσική.
Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα κοσμηματάκια η περιοχή αυτή ήταν το ορμητήριό μου και παρακρατούσε ένα κομμάτι του μισθού μου.
Τώρα η Αθήνα αλλάζει, η Κουμουνδούρου έχει πιο πολλά φώτα και τσιμέντο,αρουραίους και άστεγους που βολεύονται στα χαρτόκουτά τους ,πολλά κινέζικα μαγαζιά που μυρίζουν ψάρι στον ατμό, ,περισσότερο φόβο και λιγότερη διάθεση για σεργιάνι.
Τα γνωστά μαγαζιά έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν σε πιο ασφαλή μέρη μακριά από το κέντρο κι αποπροσανατολίζομαι μέχρι να τα εντοπίσω.
Ένας ακόμη λόγος μαζί με όλους τους άλλους που με κάνουν να μην έχω πια διάθεση να πηγαίνω τις γνωστές μου βόλτες.
Η Αθήνα αλλάζει και μαζί της κι εμείς , γινόμαστε πιο μουντοί, πιο επιφυλακτικοί, λιγότερο χαμογελαστοί και ομιλητικοί.
Δεν έχω κάτι με τους μετανάστες, άλλωστε τα παιδιά τους μεγαλώνω, δεν μ' έχει πιάσει η γνωστή υστερία " μας παίρνουν τις δουλειές και το ψωμί απ' το στόμα". Ήρθαν εδώ με μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αν ζούσαν καλά γιατί να φύγουν απ' τον τόπο τους;
Εμείς τους παραχωρήσαμε ό,τι μας είχε ξεμείνει κι ότι θέλαμε να πετάξουμε, εμείς θέλαμε να γίνουμε αφεντικά για λίγο και να δείξουμε την εξουσία που είχε το χρήμα μας. Κι αυτοί μας άφησαν να παίξουμε για λίγο τους εξουσιαστές για να επουλώσουμε το ραγιαδισμό που μας δέρνει. Τώρα που γίναμε και πάλι εξουσιαζόμενοι , κοιτάμε με μισό μάτι κάποιους Αλβανούς που γυρνάνε πίσω στη χώρα τους λέγοντάς μας "έφτιαξα τη ζωή μου εκεί και γυρνάω πίσω" .
Προχτές βρήκα μια μητέρα που είχε τα παιδιά της στο σχολείο, γύρισε πίσω στην Αλβανία και είχε έρθει για λίγο στην Αθήνα για ψώνια. Με προσκάλεσε το καλοκαίρι να με φιλοξενήσει στα ενοικιαζόμενα που έφτιαξε... Αφού δεν μου είπε να πάω να δουλέψω το καλοκαίρι εκεί για να συμπληρώσω το μισθό μου, πάλι καλά!
Φιλιά