ΜΕΓΑΛΩΝΩ

Καλησπέρα από την Καλαμάτα, που βρίσκομαι μια βδομαδούλα τώρα. Ξεκουβάλησα για λίγο μπας κι αλλάξει κάτι, αλλά μπα. Χθες είχα γενέθλια για μια ακόμα φορά [ όσες περισσότερες μαζεύεις λέει κάποιος είναι κέρδος και αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης]. Είναι από τα πιο σιωπηλά μου γενέθλια, να φανταστείτε δεν μπήκα στον κόπο να πάρω ούτε γλυκά, δεν είχα καμιά διάθεση να μου ευχηθούν ... Τι να μου ευχηθούν δηλαδή; Να ζήσω πολλά χρόνια; όπως ζω τώρα ; Ευχαριστώ , αλλά δε θέλω.
Τσ τσ έπιασα τα πεσιμιστικά μου θα μου πείτε και ότι η ζωή έχει πάντα ενδιαφέρον και ότι η τύχη γυρίζει,αλλά σ' εμένα αργεί πολύ η στροφή! [ μεταξύ μας δεν ελπίζω πια ]
Άντε τώρα να βάλεις σε τάξη το μυαλό σου , τις σκέψεις και τις επιθυμίες σου, όταν έχεις διαρκή φόβο και ανασφάλεια , όχι για το μακρινό μέλλον, αλλά για το άμεσο.
Αρκετά μ'όλα αυτά, ας ξεφύγω όπως πάντα κι ας σκεφτώ ευτυχισμένα χρόνια και παλιότερα χαρούμενα γενέθλια στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο. στην Αθήνα με φεγγάρια αυγουστιάτικα , κρασιά , μεθυσμένες υποσχέσεις κι εμένα να κερνάω τους φίλους μου και να μαθαίνω στην παραλία του Αϊ Γιάννη τους αστερισμούς.
Καλοκαίρι του 80 ήτανε νομίζω είχα ανεβεί για πρώτη φορά σε μεγάλου κυβισμού μηχανή, φοβόμουν στις στροφές του Πηλίου κι έκλεινα τα μάτια , έκαψα το πόδι μου στην εξάτμιση , κοιμήθηκα για πρώτη φορά σε σκηνή και σιχάθηκα το τσίπουρο μια για πάντα. Το δώρο μου ήταν ο Χουάν ένα πομεράνιαν που το κατεβασα στην Αθήνα με το λεωφορείο κι η μάνα κόντεψε να πάθει έμφραγμα.
Φιλενάδα ευχαριστώ που με σκέφτεσαι και το ενδιαφέρον σου δε με κουράζει, απλά θαρθω να σε βρω όταν πάψω να με οικτίρω .
Καληνύχτα