ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

Καλημέρα πουλάκια μου. Κάτι πρωινή πρωινή για Σάββατο, αλλά δε σ'αφήνουνε ν' αγιάσεις... Πρέπει να τακτοποιήσω κάτι πρωινές υποχρεώσεις, να δω τη βαφτιστήρα μου την πιο μικρή και να σιδερώσω δυο βουνά που όσο πάνε γίνονται οροσειρές και ...εκεί θα μείνουν απ' ότι βλέπω. Έλεγα να πάω μια βόλτα κατά τη Λειβαδιά να καθαρίσω και το σπίτι του γιου μου, αλλά μάλλον αδύνατον. Λοιπόν χθες είχα δυο συναντήσεις μια για μεσημεριανό καφέ και μια για σινεμά και φαγητό το βράδυ [ μετά πώς να μη μαζεύονται τα βουνά].
Στη μεσημεριανή συνάντηση που ήταν απρογραμμάτιστη ξαφνιάστηκα δυσάρεστα θα έλεγα , γιατί ανακάλυψα ότι με μερικούς ανθρώπους δεν έχω τίποτα να πω. Δεν είμαι , πουλάκια μου, αυτό που λέμε ο καλλιεργημένος άνθρωπος, δεν είμαι των γραμμάτων και της τέχνης, παρακολουθώ όταν μπορώ τα δρώμενα, διαβάζω όταν προλαβαίνω και γενικά δεν μπορώ τις βαριές συζητήσεις. Αυτές τις έκανα όταν ήμουν νέα. Από αναλύσεις ... τότε άλλο τίποτα. Τώρα προτιμώ κάτι πιο ανάλαφρο, να πιούμε τον καφέ μας, να γελάσουμε, να σχολιάσουμε , να περάσουμε καλά. Πέστε μου ότι είναι φυσιολογικό!
Εντάξει επειδή δεν περιμένω άμεση απάντηση το παρακάμπτω.
Λοιπον περίμενα η νέα γενιά, αυτή που έχω μεγαλώσει κι εγώ μέσα στο σχολείο , να έχει πιο ανοικτό μυαλό και πιο πολλά ενδιαφέροντα. Λάθος μέγα λάθος. Μπορώ να πω ότι είναι πιο συντηρητική [ δε μιλάω φυσικά για όλους] περιορισμένων δυνατοτήτων και αποδόσεων. Χωρίς αναζητήσεις με βολέματα και μια πονηριά που με ενοχλεί.
Οι μαθητές μου ήθελα να μπορούν να ονειρεύονται και να προσπαθούν το ανεύφικτο και όχι να στρογγυλοκάθονται στη σιγουριά μιας δουλίτσας ή ενός πετυχημένου γάμου. Θα μου πείτε γιατί αυτά δε μετράνε; Φυσικά και μετράνε , αλλά ο κόσμος δεν αλλάζει από τον καναπέ με το ξεσκονόπανο στο χέρι. Και θα μου πείτε εσύ τι έκανες , τι άλλαξες; όχι τίποτα ιδιαίτερο πουλάκια μου, αλλά ποτέ μα ποτέ δε θέλησα να μπω σ' αυτό που λέμε "κοινωνικό καλούπι" να μιμηθώ αυτούς που ζούσαν καλύτερα και πλουσιότερα από μένα και να μου γίνει αυτοσκοπός. Άλλωστε σ'αυτή τη γη τι θα αφήσουμε; Την υστεροφημία μας μόνο, μια καλή καρδιά , μια καλή ανάμνηση για όσους θα μας θυμούνται και μια μικρή προσπάθεια, ένα μικρό βήμα για να δώσουμε κάτι καλύτερο στους άλλους.Τέλος πάντων, ας μην το παρατραβάω, μπορεί εγώ να είμαι λάθος και ουτοπική. Όμως η βραδινή μου συνάντηση με τις συμμαθήτριες από το Λύκειο μου ενίσχυσε αυτή την αντίληψη. Είδαμε την καινούρια ταινία του Αλμοδόβαρ, φάγαμε στο "Φασόλι" και το ευχαριστηθήκαμε. όλες είμαστε μητέρες με οικογένεια και υποχρεώσεις, αλλά βρε παιδί μου το μάτι μας πάει και λίγο παραπέρα. Οι υποχρεώσεις τρέχουν μαζί με τα άγχη μας και τις δυσκολίες , αλλά τρελαίνομαι όταν τις βλέπω να δοκιμάζουν και να δοκιμάζω καινούρια πράγματα στην ηλικία μας. Και καταλήγω να πιστεύω ότι το μυαλό μας είναι τόσο νέο όσο ήταν όταν είμαστε 20 χρονών, μη σας πω και καλύτερο. Αυτά τα πρωινά , σας αφήνω , θα με τρέχουν οι δουλειές.
Την ταινία να τη δείτε, αξίζει
Να προσέχετε τον εαυτό σας