ΜΙΛΥ ΚΑΙ ΜΑΤΙΛΝΤΑ

Καλησπέρα πουλάκια μου. Βράζω ...μπορεί και αυγό. Νομίζω ότι μοιάζω με κούπα που περιέχει ζεστό τσάι και αχνίζει! Έχω πυρετό ,γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Όμως αυτή η εμπύρετη κατάσταση με παρασύρει σε συγγραφικές δίνες. Το τι βλακείες λέω , δεν μπορείτε να φανταστείτε! Παραλήρημα [ δεν ξέρω αν το γράφω και σωστά]. Λοιπόν μια και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο , αποφάσισα να σας γράψω ένα ακόμα παραμυθάκι.
Ήταν κάποτε δυο ποντικίνες που ζούσαν στην εξοχή: η Μίλυ και η Ματίλντα.Η Μίλυ ζούσε με τη μητέρα της στη μέση ενός χωραφιού με μαργαρίτες σε μια φωλιά στρογγυλή σαν μπάλα με μια μικρή πόρτα στο πλάι.Στο εσωτερικό της φωλιάς είχαν απλώσει ξερά λουλούδια γαϊδουράγκαθου που κρατούσε ζεστασιά το χειμώνα. Ζούσαν φτωχικά, γι' αυτό και τα ρούχα της Μίλυ ήταν παλιά και φθαρμένα, αλλά αυτό καθόλου δεν την πείραζε.
Η Ματίλντα ζούσε στο υπόγειο ενός σπιτιού κοντά στο χωράφι και η ζωή της ήταν πλουσιοπάροχη . Είχε πάντα τα καλύτερα φορέματα , φτιαγμένα από τα περισσεύματα των φορεμάτων του κοριτσιού του σπιτιού όλο μεταξωτά και δαντέλες και φυσικά το καλύτερο φαγητό που η μαμά της έπαιρνε από το κελάρι. Είχε τους περισσότερους φίλους στο ποντικοσχολείο που φρόντιζε να τους κερνάει όμορφα γλυκά και γυαλιστερές κορδέλες. Τη Μίλυ συχνά πυκνά την κορόιδευε για τα παλιά της ρούχα, αλλά μια Παρασκευή ξεπέρασε τα όρια. Είχε φέρει στο σχολείο ένα κουτί με γλυκά που της χάρισε ο θείος της και το οποίο μοίρασε σ' εκείνους τους συμμαθητές που την κολάκευαν για τα πλούσια ρούχα της. Στη Μίλυ φυσικά ούτε λόγος.
- Ποτέ σου δε θα μπορέσεις να προσφέρεις τέτοιο κέρασμα , της είπε.Θα'σαι πάντα φτωχή και κακοντυμένη.
Η Μίλυ δε μίλησε . Θα'θελε κι αυτή να χαρίσει κάτι στους συμμαθητές της, όμως δεν είχε κάτι που πραγματικά θα τους άρεσε. Μόνο την παρέα και τη φιλία της από καρδιάς θα μπορούσε να τους δώσει. Έτσι απομακρύνθηκε σιωπηλή μέσα στο λιβάδι.
Την άλλη μέρα πήγε όπως κάθε Σάββατο να βοηθήσει τη γριά Αράχνη στις δουλειές του σπιτιού. Ήταν ιδιαίτερα σιωπηλή, κάτι που η Αράχνη παρατήρησε και της το είπε.
- Τι σε απασχολεί Μίλυ; την ρώτησε η Αράχνη.
Εκείνη τότε άρχισε να κλαίει σιγανά , όπως η καλοκαιρινή βροχή που πέφτει στα σταροχώραφα.
- Σε λίγες μέρες είναι ο χόρος που διοργανώνει κάθε χρόνο το σχολείο πριν από το καλοκαίρικαι δεν έχω πια τίποτα να φορέσω. Η μητέρα μου προσφέρθηκε να μου μεταποιήσει ένα παλιό της φόρεμα, αλλά κι αυτό είναι τόσο παλιό που φοβάμαι μη σκιστεί καθώς το φοράω.
- Μην ανησυχείς κοριτσάκι μου, της είπε η Αράχνη. Η δική σου ομορφιά είναι εδώ και της έδειξε την καρδιά της.
Η βραδιά του χορού έφτασε και η Μίλυ φόρεσε τελικά το παλιό φόρεμα της μητέρας της και ετοιμάστηκε να πάει στο χορό. " Δε βαριέσαι" , σκέφτηκε " το πολύ πολύ να με κοροϊδέψει λίγο η Ματίλντα, αλλά θα βαρεθεί και θα μ' αφήσει κάποια στιγμή"
Τότε ακριβώς χτύπησε η πόρτα. Ανοίγοντας η Μίλυ αντίκρισε στο κατώφλι τη γριά αράχνη που κρατούσε ένα πακέτο από καφέ χαρτί.
- Αυτό είναι για σένα , της είπε και έκανε να φύγει.
Η Μίλυ γούρλωσε τα μάτια της και η ουρά της τρεμούλιασε , ποτέ δεν της έκαναν δώρα. Άρχισε να σκίζει το χαρτί και έμεινε άφωνη. Ένα μπλε φόρεμα , στο χρώμα που έχει ο ουρανός την άνοιξη λεπτό σαν αέρας και στολισμένο με χιλιάδες μικρά κοσμήματα σαν τις σταγόνες της πρωινής δροσιάς.
- Είναι δικό σου, είπε η Αράχνη. Μόνο κάτι τέτοιο αξίζει να φορέσεις. Κι έφυγε.
Όταν η Ματίλντα αντίκρισε τη Μίλυ το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν να φωνάξει δυνατά κι ύστερα άνοιξε την πόρτα και εξαφανίστηκε στο λιβάδι.
Μην ανησυχείς της είπαν τα άλλα ποντίκια , αύριο θα τό χει ξεπεράσει, μπορεί να στο ζητήσει κιόλας να το φορέσει. Έλα , μας φαίνεται ότι έχουμε μπροστά μας την πριγκίπισσα της βραδιάς.
Η Μίλυ δεν είπε τίποτα και αφέθηκε στο ρυθμό της μουσικής.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ θα συνεχιστεί κι αύριο ,αν είμαστε καλά . Για μένα δεν το βλέπω [ σνιφ σνιφ!]

Καληνύχτα πουλάκια μου