ΣΤΟΟΥΝΧΕΤΖ

Καλησπέρα πουλάκια μου. Εμφανίστηκα εγώ η εξαφανισμένη, τόση απουσία νισάφι πια! Ήταν οι μέρες των συγχίσεων και των θυμών . Ναι θύμωσα και ξαφνικά τούδωσα και κατάλαβε. Νομίζω ότι αυτή που ήταν να καταλάβει κατάλαβε. Έτσι νομίζω , γιατί μερικές φορές υπερτιμούμε τη νοημοσύνη των άλλων. Εγώ που λέτε πουλάκια μου, είμαι γενικά άνθρωπος που δε μιλάει σε ανθρώπους που τους δίνει ευκαιρίες και τις εκμεταλλεύονται προς ίδιον και μόνο όφελος. Ακόμα κι αν θυμώσω μαζί τους, δε θα τσακωθώ , αλλά θα το προσπεράσω. Είναι όμως μερικές φορές που φτάνει ο κόμπος στο χτένι και αν το τραβήξουμε [ το χτένι] θα βγει και μια τούφα μαλλί που δεν ξέρω ποιανού θα'ναι. Επίσης όπως έχω ξαναπεί δε μου αρέσει καθόλου να θεωρούμαι δεδομένη και βολική, προσφέρομαι δεν παραχωρούμαι κι αν δε μου αρέσει παίρνω πίσω την προσφορά δεν θα την έχουν εφ' 'ορου ζωής. Αυτή τη φορά λοιπόν θύμωσα πολύ με μια συνάδελφο που τυχαίνει λέω τυχαίνει να είναι και διευθύντριά μου τα τελευταία χρόνια. Βρε παιδί μου , πώς μπορεί κανείς να περνάει με τόση ευκολία το ποτάμι και να βρίσκεται συγχρόνως και στις δύο όχθες, πιστεύοντας ότι οι άλλοι δε θα το καταλάβουν; Δε θα δούμε τις βρεγμένες πατουσίτσες ; Τέλος δε θα ασχοληθώ άλλο με κανέναν που μου χαλάει τη διάθεση. Και φυσικά δεν περιμένω από κανέναν υποστήριξη. Θα'ταν τουλάχιστον κουτό . Όλοι μόνοι μας είμαστε παντού , το θέμα είναι πόσο στρουθοκαμηλίζουμε και κοροϊδεύουμε τη μοναξιά μας με μικρές αναλαμπές περιορισμένης διάρκειας. Καλές είναι κι αυτές να μην σκουντουφλάμε στα ντουβάρια...
Και μη νομίζετε πως αυτά που γράφω είναι κρίσεις απαισιοδοξίας, όχι βρε ίσα ίσα αποστάγματα λογικής είναι που με συναντάει πού και πού, γιατί τον υπόλοιπο καιρό είμαι αιθεροβάμων... Απλώς δυσκολεύομαι μερικές φορές στην κατάποση του δισκίου
Λοιπόν τέλος μ' αυτά , να σας πω για το Στόουνχετζ να τα φρεσκάρω μια και θα τα πω και αύριο;
Λοιπόν το Στόουν χετζ είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο στη νοτιοδυτική Αγγλία και χρειάστηκαν 25 γενιές ανθρώπων για να ολοκληρωθεί. Άρχισε να κατασκευάζεται γύρω στο 2900 π.Χ και τότε έφτιαξαν έναν κύκλο διαμέτρου 100 μέτρων με 56 τρύπες στην περιφέρειά του. Μετά τοποθετήθηκαν οι πρώτες ΄πέτρες στο κέντρο του κύκλου και τέλος οι τελευταίες πέτρες. Επειδή τα τελευταία χρόνια παρατηρήθηκαν και γκράφιτι πάνω τους απαγορεύτηκε να τις επισκέπτεται το κοινό εκτός από κάποιες συγκεκριμένες ημερομηνίες και μόνο οι δρυϊδες έχουν πλήρη πρόσβαση σ' αυτές.
Το μυστήριο μ' αυτές τις πέτρες είναι το μέγεθός τους. Η μεγαλύτερη έχει ύψος 7 μ. πάνω από τη γη και 2,5 μέτρα κάτω από αυτήν. Αν σκεφτούμε ότι η καθεμιά ζυγίζει περίπου 40 τόνους και το κοντινότερο ορυχείο είναι 30 χμ. πώς τις μετέφεραν;
Πιστεύουν ότι μάλλον τις κύλησαν πάνω σε κορμούς δέντρων , μετά τις έβαλαν στο ποτέμι και μετά πάλι σε κορμούς δέντρων. Οι πέτρες όμως ήρθαν στο πλάι , για να σηκωθούν και να στηθούν θα'πρεπε να συγχρονιστούν τουλάχιστον 600 άντρες...
Φυσικά για ένα τέτοιο μνημείο υπάρχουν άφθονοι θρύλοι. Ένας από αυτους αναφέρεται στο βασιλιά Αρθούρο και την επιθυμία του να φτιάξει ένα μνημείο για να θάψει 300 ευγενείς που είχαν σφαγιαστεί από τους Σάξωνες. Ο μάγος Μέρλιν τον συμβούλεψε να πάρει τις πέτρες από την Ιρλανδία από ενα σημείο που ονομαζόταν κύκλος των γιγάντων , μια και πίστευαν ότι τις είχαν μεταφέρει γίγαντες από την Αφρική. Ο Αρθούρος προσπάθησε να τις μεταφέρει, αλλά δεν το κατάφερε και τότε ο Μέρλιν τις έκανε να πετάξουν και να προσγειωθούν στη σημερινή τους θέση.
Ένας άλλος μύθος, όπου θέλει να δείξει πως συνδέονται διαβολικές δυνάμεις με αυτό το μέρος, λέει ότι ο διάβολος αγόρασε κάτι μαγικές πέτρες από μια Ιρλανδέζα γυναίκα. Τις μεταφέρει μέσω αέρος στην πεδιάδα του Salisbury όπου εκεί προκαλεί ένα ολόκληρο χωριό να τις μετρήσει παρουσιάζοντας τες σε αυτούς με την μορφή ενός πολύ περίεργου γρίφου.Ο αρχηγός του χωριού του λέει ότι είναι πολλές για να τις μετρήσει, και αυτό βασίζεται επίσης σε έναν άλλο μύθο που λέει ότι είναι αδύνατον κάποιος να μετρήσει όλες τις πέτρες. Τότε ο διάβολος νευρίασε και πέταξε μια πέτρα εναντίον του αρχηγού και τον χτύπησε. Παρόλα αυτά ο αρχηγός του χωριού δεν παθαίνει τίποτα και η πέτρα μένει σφηνωμένη στο έδαφος και ονομάζεται από τότε Heel Stone.
Το πιο περίεργο πάντως με τη κατασκευή του Stonehenge είναι ότι κατά το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουλίου(τότε έχουμε την πιο μεγάλη μέρα) όπου ο ήλιος ανατέλλει κατά μήκος της Heel Stone και όταν φτάσει στο υψηλότερο σημείο του μοιάζει σαν να ισορροπεί πάνω στην πέτρα δημιουργώντας μία σκιά που εκτείνεται μέχρι το κέντρο του μνημείου. Το ίδιο συμβαίνει και στο χειμερινό ηλιοστάσιο προς την αντίθετη μεριά όμως. Ένα είναι σίγουρο, όσοι έλεγχαν το Stonehenge είχαν μεγάλη δύναμη. Θεωρείται το πρώτο αστρονομικό παρατηρητήριο στην ιστορία του ανθρώπου στο οποίο σημειώνονται συγκεκριμένα γεγονότα. Ουσιαστικά χρησιμεύει σαν αστρονομικό ημερολόγιο για το φεγγάρι και τη σελήνη. Υπάρχουν τέλος και αυτοί που πιστεύουν ότι αντικατοπτρίζει έναν άντρα και μια γυναίκα.
Καληνύχτα , αρκετά είπα σήμερα