ΟΡΓΗ

Είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο σε πορεία. Από κάτι πορείες για την επέτειο του Πολυτεχνείου στα τέλη της δεκαετίας του 80. Πολύς κόσμος κι όχι μόνο νέοι. Όχι μόνο οι συνδικαλιστές που τράβαγαν κουπί όλη τη βδομάδα για να κατέβει ο κόσμος στο δρόμο. Άνθρωποι καθημερινοί, συνάδελφοι , φίλοι που αποφάσισαν ότι μπορεί η απεργία να αξιοποιηθεί και διαφορετικά, εκτός από μια μέρα ξεκούρασης. Πολύς κόσμος στην Πατησίων , μακριά από την κεντρική εξέδρα στο Πεδίον του Άρεως. Τι να σου κάνουν οι αγωνιστικοί χαιρετισμοί, το καθένα άλλο τον έκαιγε. Πώς θα βγει η δόση του δανείου, πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς, πώς θα σπουδάσω το παιδί στην επαρχία, πώς θα ζήσω αύριο που θα μπω στην παραγωγή.
Δεν έφτασα ως το Σύνταγμα , μπορεί και να φοβήθηκα, όχι για μένα αλλά γιατί είχα και τη Ράνια μαζί και σκέφτηκα λίγο σα μάνα της. Δεν ξέρω ποιος έβαλε τη φωτιά στο Σ.Δ.Ο.Ε , σίγουρα κάποιος που θα'χε λόγους, δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε στην τράπεζα, λυπάμαι πολύ για τις οικογένειες που οι δικοί τους δε θα γυρίσουν το βράδυ και που ίσως δεν είχαν τη δυνατότητα να απεργήσουν. όμως αυτό που κατάλαβα είναι ότι ένας ολόκληρος κόσμος αποφάσισε να μην κάτσει πια στο σπίτι του , βαρέθηκε , κουράστηκε , αγανάκτησε. Μέχρι εδώ ήταν παιδιά, όποιος έφταιξε πρέπει να πληρώσει τώρα. Δεν περιμένει και δεν ελπίζει τίποτα κανείς από κανέναν και θα πάρει το δίκιο στα χέρια του!