Παραλογίζομαι;

Καλησπέρα πουλάκια μου . Καλό απόγευμα. Είμαι μες στα νεύρα και την τσαντίλα. Ναι, τον τελευταίο καιρό δεν έχω λόγο που να μην είμαι διαρκώς θυμωμένη και απογοητευμένη. Με απογοητεύει η κατάσταση που ζω και βιώνω καθημερινά στο σπίτι στο σχολείο , στο δρόμο, παντού. Η υγεία του άντρα μου επισφαλής και χωρίς βελτίωση με φέρνει πίσω καθημερινά, με κάνει να κλείνομαι στο καβούκι και στο σπίτι μου γιατί βλέπω ότι στις δυσκολίες είσαι μόνος σου. Στην αρχή είπα να μην το πω σε κανέναν γιατί δε μ' αρέσει να με λυπούνται από καθωσπρεπισμό. 'Οταν σε ρωτάνε όμως δεν μπορείς να πεις ΄ψέματα. Κάποια στιγμή και σε κάποιους ανθρώπους εξήγησα την κατασταση , τη δυσκολία της, το βάρος που νιώθω. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο . Ενδιαφέρον στην αρχή ΄για το τυπικόν της υπόθεσης και μετά "εξαφανίζομαι γιατί έχω κι άλλες δραστηριότητες". Λες και δεν τόβλεπα . Αλλά πάντα μου αρέσει να εθελοτυφλώ και να κουκουλώνω τις απογοητεύσεις μου. Τελικά γιατί πρέπει να'μαι τόσο ανεκτική; Για να μη χάσω τι; Τη συμπαράσταση, τη φροντίδα , τον "ισκιο" όπως λένε;
Καταλαβαίνω ότι όλοι σε προτιμούν όταν είσαι δυνατός, ανεξάρτητος και δε δημιουργείς άγχη και υποχρεώσεις. Όταν τους διασκεδάζεις , τους καλύπτεις τα κενά τους, περνούν καλά μαζί σου. Όταν τους χρειάζεσαι τι γίνεται; Μάλλον εγκαταλείπουν το πλοίο που βυθίζεται, αν κι εγώ μια βαρκούλα είμαι ...
Έχω κάθε λόγο νομίζω να θυμώνω και να διαγράφω ανθρώπους αγαπημένους.
Στέκομαι όρθια όμως και προχωράω μόνη μου. Δε βαριέσαι κι ετσι καλά είναι
Σας φιλώ