ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ

Καλησπέρα πουλάκια μου. Τι βροχή κι αυτή σήμερα! Ευτυχώς είχα λάβει τα μέτρα μου. Πήγα βόλτα την Παρασκευή το μεσημέρι μετά το σχολείο για καφεδάκι ,για να μαζέψω ήλιο και να δω τη μικρή Ράνια που όντως μου λείπει φέτος στο σχολείο. Ήταν το δεξί μου χέρι, βρε παιδί μου... Φέτος αφενός μ' έπιασε πάλι η καταραμένη τενοντίτιδα και δεν μπορώ να κόψω εύκολα κι αφετέρου έφυγε και η Ράνια που υλοποιούσε τις ιδέες μου. Γιατί έτσι είμαι εγώ ! Έχω πολλές ιδέες , αλλά μετά θέλω κάποιον να μου τις υλοποιεί. Φτου και πάλι φτου η παλιοτεμπέλα! Το απόγευμα πήγα σινεμά με τις συμμαθήτριες. Είδαμε το Julie και Julia. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στις καλές μας τις μαγείρισσες και τους μάγειρες. Εγώ βέβαια δεν είμαι καλή μαγείρισσα κι έτσι δεν μπόρεσα να καταλάβω τη μαγεία της ανακάλυψης του βουτύρου και το παραγέμισμα της πάπιας. Έλενα , Χρυσούλα και Στράτο πηγαίνετε. Φάγαμε στο"Τζίτζικα και Μέρμυγκα", δεν τρελάθηκα , συμπαθητικό φαγητό, αλλά όχι εξαιρετικό. Αυτά για την Παρασκευή. Σήμερα εσώκλειστη για δουλίτσες, ήρθε κι ο γιος μου μ' ένα βουνό από άπλυτα και όλη μέρα προσπαθώ να στεγνώσουν . Στο κόσμημα δεν πήγα , πού να πάω με την τενοντίτιδα, άσε πού δε με συμπαθεί η δασκάλα, κι άμα εγώ αισθανθώ ότι δε με συμπαθούν ...την κάνω με ελαφρά. Δεν ξέρω τι να κάνω ακόμα , μπορεί να πάω και Ισπανικά. Είπαμε είναι να το πάρω ζεστά , αλλά δειλιά ζω γιατί φοβάμαι ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Είδα και τα φουλάρια με felt που φτιάχνει η Εύα και ζήλεψα. Πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, θα μου πέσουν πουλάκια μου.Πρέπει να κάνω κάτι που να μου αρέσει πάρα μα πάρα πολύ. Α! δε σας είπα πώς φέτος έχω λίγο φευγάτους μαθητές... Κι ακόμα δεν έχω ξεδιπλωθεί. Αν αρχίσω να τους δείχνω διάφορα , μας βλέπω από τη μια να λύνουμε διαιρέσεις κι από την άλλη να πλέκουμε βραχιολάκια. Όμως εμένα μου αρέσει η φευγάτη τάξη... να κάνουμε μάθημα, να κουραζόμαστε, να σταματάμε να παίζουμε και να γελάμε και μετά να ξανακάνουμε μάθημα και να είμαστε συγκεντρωμένοι. Αυτό τόκανα πριν από 15 χρόνια με μια αγαπημένη τάξη που την είχα για 5 ολόκληρα χρόνια . Μαθαίναμε ,παίζαμε θέατρο , χορεύαμε και γελούσαμε. Οι μαθητές μου θα΄ναι τώρα 25-26 χρονών νιώθω ότι τους μεγάλωσα και χαίρομαι πάρα πολύ όταν τους βλέπω κατά καιρούς.
Ουφ ήμουν βέβαια και 15 χρόνια νεότερη ε; Μπα ! δεν πτοούμαι και τι έγινε ; Φτάνει νάχεις το υλικό και να τραβάει.
Είπα να γράψω τη συνέχεια του παραμυθιού, αλλά κι αύριο μέρα είναι...
Σας ζάλισα πουλάκια μου.
Καληνύχτα , να προσέχετε τον εαυτό σας