ΒΡΑΔΙΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ

Ομοιοπαθητική πουλάκια μου. Η επιστήμη του μέλλοντος... κι όταν λέω ομοιοπαθητική δεν εννοώ τη συνήθη. Ομοιοπαθητική κάνω μόνη μου. Τι είπαμε κολικός; Σιγά μην κάτσω να ξεκουραστώ. Ξεδιπλώθηκα από τον καναπέ, αφού πήρα εκείνο το περίλυπο ύφος "τι να κάνω υποφέρω, αλλά αντέχω" και άρχισα τα συνήθη οικοκυρικά. Ο πόνος δεν με ξαναπιασε ευτυχώς αλλά κρατάω μια πισινή όταν με ρωτάνε τι κάνω. "Έτσι κι έτσι , μου έχει ψιλοπεράσει, αλλά να δούμε" Φυσικά έχω κάτι άλλο τώρα, πρήστηκε ένα παλιόδοντο, γιατί δεν ξέρω αν σας τόχω πει ο οδοντίατρος είναι μόνο σε εξαιρετικες περιπτώσεις, αλλά δεν με πονάει ευτυχώς. Έχω φτιάξει όμως μαγουλάκι και πήρα πάλι εκείνο το περίλυπο ύφος "βρε παιδί μου εδώ και δυο μέρες σαν κάποιος να με μούντζωσε..." Ο σύζυγος μεγαλωμένος σε χωριό και λίαν προληπτικός άρχισε να μου λέει: "ναι βρε παιδί μου από προχτές που πήρες εκείνα τα άσπρα πέδιλα κάποιος θα σε μάτιασε" Πολύ γέλιο ... λες και με είδε κανένας να τα φοράω κι ήταν και προσφορά...
Τα βράδια τώρα που δε δουλεύω ,λοιπόν αργώ να κοιμηθώ. Θες η ζέστη, θες ότι δεν κουράζομαι όσο το χειμώνα δεν μου κολλάει ύπνος. Ο άντρας μου έτσι κι αλλιώς δεν κοιμάται πριν τις 4 , θες η εθελουσία, θες η υγεία του δεν κλείνει μάτι τις κανονικές ώρες. Ο γιος μου φυσικά γυρνάει αργά κι έτσι είμαστε όλοι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Μετακινούμαστε από κρεβάτι σε καναπέ και τούμπαλιν [ στο μεταξύ άλλαξα καναπέ κι ο καινούριος δε με βολεύει]. Βγαίνω λοιπόν στο μπαλκόνι και παρακολουθώ το δρόμο και τα απέναντι μπαλκόνια. Οι περισσότεροι λοιπόν δεν κοιμούνται πριν τις δύο.
Τα παράθυρα με φώτα και η τηλεοραση ν' ακούγεται. όλο και κάποιο ζευγαράκι περνάει γρήγορα γρήγορα [ παιδιά , τι να πεις] , όλο και κάποιοι γυρνούν με το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου να παίζει , όλο και κάποιο σιχτίρισμα ακούω . όταν ήμουν νέα , εκεί γύρω στα 18 και γυρνούσα σπίτι αργά ξέροντας ότι θα τ' ακούσω από τη μάνα μου, έβλεπα τα φώτα στα παράθυρα και τα μπαλκόνια κι ένιωθα ζήλια για όλους αυτούς που βρίσκονται στη σιγουριά της εστίας τους. Τώρα που μεγάλωσα και δε με μαλώνει κανείς όσο κι αν αργήσω, τώρα που εγώ δημιουργώ τη σιγουριά της εστίας, νοσταλγώ τα βράδια που τριγύρναγα βιαστικά στο δρόμο τρέχοντας για να φτάσω ένα πεντάλεπτο νεωρίτερα και που η κάθε μέρα ήταν διαφορετικά και πιο συναρπαστική από την προηγούμενη.
Ναι, ου γαρ έρχεται μόνον ...κουβαλάει κι άλλα πράγματα
Φιλιά . Καλό ύπνο