Ο ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΡΥΩΝΕ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους και όλες. Να είσαστε καλά κυρίως και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες της ζωής. Για σας που με διαβάζετε η παρακάτω ιστορία.
Τις τελευταίες μέρες στη μικρή πόλη είχε βαρυχειμωνιά. Το κρύο ήταν τσουχτερό και τα βουνά τριγύρω είχαν φορέσει μια λευκή κάπα σημαδι ότι το χιόνι τα είχε επισκεφθεί από μέρες. Τα παιδιά κρυφοκοίταζαν τον ουρανό με την ελπίδα να δουν τις πρώτες νιφάδες να πέφτουν. Παρακαλούσαν να μην κουβαλάν βροχή αυτά τα μαύρα σύννεφα που περιφέρονταν αμέριμνα από πάνω τους , αλλά να φέοουν επιτέλους το πολυπόθητο χιόνι. Χιόνι σήμαινε τέρμα το σχολείο για 2-3 μέρες, σήμαινε μικρά αυτοσχέδια σκι και σήμαινε χιονάνθρωπο.
Πράγματι το χιόνι δεν τους χάλασε την καρδιά. Άρχισε να πέφτει το απόγευμα και με την ίδια συνομωτική σιωπή συνεχίστηκε τη νύχτα. Το πρωί ήταν όλα κάτασπρα.
Τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους μόλις ξύπνησαν. Έπαιξαν χιονοπόλεμο , έκαναν μεγάλες γλίστρες στην άσφαλτο που κανένα αυτοκίνητο δε διαβαινε κι άρχισαν να φτιάχνουν χιονάνθρωπους.
Στην αυλή ενός μελαχρινού αγοριού κατασκευάστηκε με φροντίδα ένας μεγάλος χιονάνθρωπος. Με το σκούφο του, το καρότο για μύτη , τα διαλεγμένα κουκουνάρια για μάτια, το καρό κασκόλ περασμένο γύρω από το λαιμό του.
Ο ιδιοκτήτης του όλο και του πρόσθετε κάτι για να τον κάνει πιο εντυπωσιακό . Μια σκούπα, στόμα, ένα ζευγάρι γυαλιά από τις αποκριες κι ένα ημίψηλο καπέλο.
Κάθε μέρα στεκόταν στο πεζοδρόμιο και τον καμάρωνε , ώσπου τα σχολεία ξανάνοιξαν και τον ξέχασε.
Ο χιονάνθρωπος στην αρχή ένιωθε σχεδόν βασιλιάς. Κανένας όμοιός του δεν είχε τέτοια αξεσουάρ. Πόσο περήφανος και τυχερός ένιωθε! Δεν έδινε καμιά σημασία στους διπλανούς χιονάνθρωπους, έτσι πρόχειρα που ήταν φτιαγμένοι και παρατημένοι στην άκρη της αυλής.
Κι οι μέρες περνούσαν. Το χιόνι του γινόταν σκληρό και δύσκαμπτο, η σκούπα του φαινόταν σφηνωμένη στο κορμί του, το καπέλο δε μετακινιόταν πια με τον αέρα, αλλά εκείνο που τον ανησυχούσε ήταν ότι είχε αρχίσει να βρωμίζει από τα καυσαέρια. Ακόμα παρατηρούσε με στενοχώρια τους γείτονές του να μικραίνουν σιγά σιγά και να εξαφανίζονται αφήνοντας πίσω τους μια μικρή λίμνη με βρώμικα νερά. Αυτός δεν είχε καμιά διάθεση να μικρύνει ούτε να εξαφανιστεί. ήταν τόσο καλοφτιαγμένος και υπήρχε εκείνο το μελαχρινό αγόρι που τον είχε φτιάξει με τόση φροντίδα. Άρα υπήρχαν άνθρωποι που τον πρόσεχαν σχεδόν τον αγαπούσαν!Δε θα τους έλειπε;
Οι μέρες περνούσαν κι ο ήλιος έκανε απειλητική την εμφάνισή του, όμως αντί να τον ζεστάνει αυτός ένιωθε όλο και περισσότερο κρύο, γι' αυτό σ' ένα φύσημα τ' αγέρα πέρασε διπλή φορά το κασκόλ γύρω από το λαιμό του.
Το μικρό μελαχρινό αγόρι περνούσε δίπλα του κάθε μέρα όταν ξεκίναγε για το σχολείο, αλλά δεν του έριχνε ούτε μια ματιά . Γι' αυτό ο χειμώνας έπρεπε πια να τελειώσει και να'ρθει η άνοιξη . Ο χιονάνθρωπος το'βλεπε αυτό κι όλο κρύωνε . Ευχόταν να μην έρθει ποτέ η άνοιξη , να μη χάσει ποτέ τη θέση του δίπλα στο πεζοδρόμιο, να είναι χρήσιμος για κάτι! Κι όλο τύλιγε το κασκολ γύρω από το λαιμό του ...
Την επόμενη μέρα ο πατέρας του αγοριού άρχισε να μουρμουράει ότι μια μεγάλη μπάλα χιονιού είχε κλείσει την είσοδο του σπιτιού και πώς γινόταν αυτό αφού ο καιρός ήταν καλός. Ο χιονάνθρωπος τον άκουσε και κατάλαβε ότι δεν είχε τίποτα πια να δώσει , δεν είχε ούτε έναν λόγο να παραμένει εκεί στην άκρη του πεζοδρομίου, η φιλία του με το μελαχρινό αγόρι κράτησε όσο τον χρειαζόταν και τώρα ήταν άχρηστος. Δε θα άφηνε όμως κανένα φτιάρι να τον πετάξει στον υπόνομο. Σκέφτηκε τις μέρες που ήταν ευτυχισμένος , σκέφτηκε τη φροντίδα του αγοριού κι ένιωσε ευγνωμοσύνη .
Την άλλη μέρα μια μικρή βρώμικη λίμνη νερού ούτε που τον θύμιζε.
-Το κασκόλ σου δεν είναι εκείνο κοντά στο πεζοδρόμιο; είπε η μητέρα του αγοριού. Πού το παράτησες πάλι;
- Νομίζω ότι το'χα βάλει σ΄ένα χιονάνθρωπο που είχα φτιάξει , απάντησε εκείνο.
Εύχομαι να νιώθετε πάντα χρήσιμοι και να' χετε ανθρώπους δίπλα σας που να σας αγαπούν
Καληνύχτα , καλή χρονιά