ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ

Καλημέρα πουλάκια μου. Καλή Κυριακή. Δεν είμαι στα καλύτερά μου και νομίζω ότι είμαι ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Ναι, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και δεν εννοώ την κρίση τη νέα κυβέρνηση και τα συναφή γιατί αυτό το βλέπουν όλοι.
Τα πράγματα δεν πάνε καλά με μένα. Η κατάσταση της υγείας του άντρα μου επιδεινώθηκε και τώρα είναι στην εντατική για παρακολούθηση.
Προσπαθώ να εμπεδώσω τα δεδομένα και να συμβιβαστώ με την κατάσταση, αλλά δεν είναι εύκολο. Δεν πολυελπίζω σε καλυτέρευση , αν δεν προχωρήσουμε σε τεχνητή αντλία καρδιάς η πρόβλεψη δεν είναι καλή.
Εδώ μπαίνει πλέον το ηθικό δίλημμα ! όχι για μένα για κείνον . Επ ουδενί δε θέλει να μπει στο προμεταμοσχευτικό στάδιο κι αυτό είναι σαν να υπογράφει τη θανατική του καταδίκη.
Χτες μίλησα με το γιο μου. όχι που του έκρυβα κάτι, απλά δεν του είχα εξηγήσει πόσο αναγκαίο είναι το επόμενο βήμα. Ξαφνικά έπαψα να τον αντιμετωπίζω σαν παιδί που θέλει στήριξη και ασφάλεια, αλλά σαν έναν ενήλικα που στη δεδομένη στιγμή πρέπει να στηρίξει κι εμένα. Μου' φυγε ένα βάρος να πω την αλήθεια...
Νομίζω τελικά ότι το παιδί είμαι εγώ. Δεν κατάφερα ποτέ να ενηληκιωθώ στην πραγματικότητα, πάντα ήμουν προστατευμένη και τώρα μπαίνω μπροστά σε ευθύνες και αποφάσεις που δεν έχω ξαναπάρει. Δυσκολεύομαι και αγωνιώ, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να διώξω αυτό το συναίσθημα.
Τελικά η ζωή είναι ένας δρόμος που δεν έχει προστατευτικά κιγκλιδώματα. Δεν ξέρεις από πού να περιμένεις τον επόμενο κίνδυνο , την επόμενη δυσκολία , τον επομενο άνθρωπο που θα σε πληγώσει.
Γιατί εγώ περπάτησα τόσο ανέμελα λες και πήγαινα μια από τις βόλτες που συνηθίζω;
Πόσο αφελής και ανασφαλής μπορεί να είμαι και πόσο σκληροί και κακοί μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι;
Πάρα πολύ !
Το λάθος είναι όλο δικό μου. Για τις επιλογές , τη συμπεριφορά μου , τα συγχωροχάρτια που μοίραζα εδώ κι εκεί , λες κι αν τους έχανα θα ήμουν μόνη μου, λες και δεν ήμουν πάντα!
Απογοητεύτηκα εντελώς, δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιος κόσμος γύρω μου , δεν μπορεί να πέφτω πάντα στην ίδια λούμπα και να μην καταλαβαίνω ότι ο καθένας θέλει από σένα κάτι κι όταν σταματήσεις να το δίνεις μπαίνεις σε εφεδρία για όταν σε ξαναχρειαστεί.
Σε εφεδρία δεν μπαίνω για κανέναν και για τίποτα.Όπως θέλω να διδάσκω έτσι θέλω και να γνωρίζω καινούριους ανθρώπους να παίρνω να δίνω να χαίρομαι και να γίνομαι απαραίτητη . Αυτό θέλω κι ας το πληρώσω πάλι και πάλι. Γιατί έτσι είμαι κι αυτό δεν αλλάζει .
Σας φιλώ