Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΜΟΝΑΧΗ

Καλό μεσημέρι. Πριν λίγο καιρό τέλειωσα ένα βιβλίο που μου'καναν δώρο. Το θέμα του είναι η ανθρώπινη μοναξιά. Η μοναξιά που νιώθεις όταν βρίσκεσαι με ανθρώπους.Η καρδιά κυνηγάει μονάχη είναι η ιστορία μιας ομάδας ανθρώπων στην καρδιά του Αμερικάνικου Νότου. Ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού γεμάτου μουσική, ενός νικημένου νέγρου γιατρού, ενός αποτυχημένου αλκοολικού συνδικαλιστή, ενός σιωπηλού καφετζή, ενός χοντρού, τεμπέλη ρωμιού. Άσχετοι μεταξύ τους κλείνουν βαθιά μέσα τους ένα κοινό παρανομαστή: τη μοναξιά.
Πώς βιώνει ο καθένας από μας τη μοναξιά; Και τελικά τι είναι αυτή η αίσθηση;
Για μένα που την επιζητώ πολλές φορές είναι η σιωπή. Καμιά λέξη , κανένας ήχος να μη την ταράζει. Λέξεις και ήχοι γύρω σου πολλοί, αλλά εσύ να μη μιλάς να μην κάνεις την προσπάθεια να απαντήσεις για κάτι που σε ρωτούν και ξέρεις ότι είναι από συνήθεια, από υποχρέωση και στην τελική ανάλυση δεν τους αφορά.
Τότε , να προσπερνάς και να βυθίζεσαι σε τυπωμένες σελίδες βιβλίων και να μεταφέρεσαι σε τόπους και εικόνες που δεν έχεις δει. Ν' αποζητάς μονάχα τη συνέχεια της φανταστικής ιστορίας για να μη βλέπεις τη δική σου που συνεχίζεται με κακογραμμένο σενάριο.
Όταν ήμουν νέα πίστευα ότι μπορώ ν' αλλάξω τα πάντα. Προκαλούσα την τύχη και τις αντοχές μου και μερικές φορές τα κατάφερνα . Τώρα μεγάλωσα κι είναι αλλιώς. Η καθημερινότητα με προκαλεί ."Τόλμησε, αν μπορείς" , με κοροϊδεύει.
Κι εγώ φοβάμαι τις συνέπειες γιατί δε θέλω να πληγώσω κανέναν. Άραγε υπάρχει κανένας που θα πληγωθεί; Αμφιβάλλω και γελάω γιατί έχω βρει τις δικαιολογίες που χρειάζομαι.
Σπρώχνω τη ζωή να κυλίσει μόνο που είναι ανηφόρα και τα παπούτσια μου κόκκινα λουστρίνια χωρίς αντιολισθητικές σόλες. Μερικές φορές πρέπει να αυξήσουμε την τριβή.
"Δεν κάνεις φυσική , σύνελθε" , μου λέω . Και φοράω μπότες με γούνα για να μην κρυώνω... Την ανηφόρα θα την αντιμετωπίσω άλλη φορά!
Φιλιά