ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΑΙ

Καλησπέρα από την Αθήνα που περιμένει τον καύσωνα.Καλό μήνα που δεν τα είπαμε. Ιούλιος ο πρώτος μήνας των διακοπων για κάποιους προνομιούχους στους οποίους δεν ανήκω. Κάποτε τέτοια εποχή έριχνα χαρτάκια σε ποιο νησί θα πάμε και τσακωνόμουν για τις ημερομηνίες. Φέτος ούτε που το σκέφτομαι. Δεν έχω καθόλου διάθεση να πάω οπουδήποτε και νιώθω παρα πολύ κουρασμένη για να μετακινηθώ ακόμα και εντός νομού. Μεγαλώνω ; Μπα! Δε νομίζω. Τις ίδιες βλακείες εξακολουθώ να κάνω και θα τις κάνω μέχρι τελευταίας ικμάδας ... Βοήθησα σε μια βάφτιση , πήγα να βρω τους ρυθμούς μου και τους ξαναέχασα, θύμωσα με κάποιους που νομίζουν ότι η ηλικία και οι υποχρεώσεις συμβαδίζουν με την ικανότητα κλπ κλπ
Μα για πέστε μου σας παρακαλώ; Χάνεται ποτέ η τρέλα που τη λέμε δημιουργικότητα, μπορούν οι δυσκολίες της ζωής να σου στερήσουν τα 30 χρόνια πείρας στη διδασκαλία που κουβαλάς; Κι όμως όταν σε αμφισβητούν κάποιοι και μάλιστα συνάδελφοι, σου'ρχεται να ξεχάσεις τους καλούς τρόπους και να τους ρίξεις μια μπουνιά να αποκτήσουν αυτό το ωραιότατο μωβ - κίτρινο γύρω από το μάτι και να ψάχνουν για μολυβόνερο.
Με τσαντίζει όμως όταν οι άλλοι σε κατατάσσουν στους προβληματικούς. Αυτούς που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην άριστη λειτουργία του σχολείου ,γιατί έχουν τα προσωπικά τους τρεξίματα και ... ίσως μπορεί να χρειαστούν άδεια.
Φέτος δεν ξέρω πόσες φορές έτρεχα στα νοσοκομεία με νοσηλείες , εντατικές , αγωνίες και προσπάθησα να μην πάρω καθόλου άδεια [ εκτός από κάποιες ώρες] για να μην δημιουργήσω προβλήματα στο σχολείο. Ποιο ήταν το συμπέρασμα ; Δεν μπορώ να προσφέρω όσο πρέπει για να πάρω μια τάξη που θα ήθελα, γιατί υπάρχει το ενδεχόμενο να λείψω.
Κάποιος με δουλεύει ή μάλλον έχω αφήσει τα περιθώρια να με δουλεύει.
Τι να πω; Φέτος ήρθανε τα πάνω κάτω. Ανθρώπους που τους υπολόγιζα για φίλους κι αδελφούς τους είδα να χάνονται στις πρώτες δυσκολίες και να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους ότι δε με εγκατέλειψαν. Είδα συναδέλφους να μη ρωτούν καν πώς περνάω και αν είμαι εγώ καλά , αλλά να τους ενδιαφέρει μόνο αν θα λείψω ή όχι . Είδα τους συγγενείς πέρα από τις τυπικές επισκέψεις να απομακρύνονται διακριτικά μήπως και τους ζητήσω καμιά βοήθεια και δε μιλάμε για οικονομική που θα μπορούσε να το δικαιολογήσει.
Απορώ ακόμα πώς την παλεύω. Μάλλον είμαι πολύ ανθεκτική. Αν ήμουν φυτό θάμουν μάλλον φραγκοσυκιά [ χε χε χε]
Ονειρεύομαι τη θάλασσα μια και δε θα τη δω από κοντά και μαζί μ' αυτή ένα τσούρμο πειρατές που θα μπουν στο καράβι και θ' αρμενίσουν χωρίς προορισμό , όχι για το πλιατσικο αλλά για το ταξίδι
Σας φιλώ